Użyte w art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) pojęcia nieostre, tj. niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, wymagają skonkretyzowania w postaci argumentacji strony skarżącej, względnie gdy okaże się to konieczne, zobrazowania opisanej we wniosku sytuacji

Z treści art. 61 § 3 p.p.s.a. wynikają dwa rodzaje obowiązków. Z jednej strony to wnioskodawca (skarżący) zobligowany jest do złożenia stosownego wniosku, w którym powinien wykazać okoliczności opisane wspomnianym przepisem. Uzasadnienie takiego wniosku musi więc odnosić się do konkretnych zdarzeń świadczących o tym, że w stosunku do strony wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu jest zasadne. Z opisanym

Obowiązek świadczenia w postaci zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych wynika ze złożonych przez Podatnika deklaracji podatkowych albo decyzji Organu określającej prawidłową wysokość tego zobowiązania, a nie z decyzji odmawiającej przyznania ulgi.

Strona występująca na drogę postępowania sądowego winna mieć świadomość obowiązku ponoszenia kosztów tego postępowania i wnosząc o zwolnienie z tego obowiązku uprawdopodobnić w sposób wiarygodny i rzetelny, że zachodzą przesłanki do uwzględnienia wniosku.

Skarb Państwa nie jest stroną postępowania sądowoadministracyjnego. Uczestnictwo organu w postępowaniu stanowi konsekwencję przyznania mu kompetencji do wydania określonego aktu administracyjnego. Organ broni w postępowaniu legalności wydanego przez siebie aktu. Udział organu w postępowaniu przed sadem administracyjnym stanowi tym samym realizację władczej funkcji państwa w sferze imperium, nie zaś

Artykuł 70 p.p.s.a. ma charakter instrukcyjny dla stron postępowania i to one są jego adresatem, a zatem nie można powiedzieć, że sąd stosuje wskazaną w nim normę.