Postanowienie TK z dnia 10 marca 2009 r., sygn. SK 39/07
p o s t a n a w i a:
Z.U.2009/3A/
POSTANOWIENIE
z dnia 10 marca 2009 r.
Sygn. akt SK 39/07
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Adam Jamróz - przewodniczący
Stanisław Biernat
Zbigniew Cieślak
Maria Gintowt-Jankowicz
Mirosław Granat - sprawozdawca,
po rozpoznaniu, na posiedzeniu niejawnym w dniu 10 marca 2009 r., skargi konstytucyjnej Dariusza Porowskiego o zbadanie zgodności:
1) art. 263 § 3 i 4 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.), rozumianych w ten sposób, że dotyczą jedynie okresu stosowania tymczasowego aresztowania odpowiadającego rzeczywistemu pozbawieniu wolności na podstawie postanowienia o tymczasowym aresztowaniu wydanego w danej sprawie, z art. 41 ust. 1 w związku z art. 2, art. 31 ust. 1 i 3 oraz art. 32 Konstytucji, gdyż pozbawia tymczasowo aresztowanego należytej ochrony jego wolności, przewidzianej w art. 263 § 3 i 4 k.p.k., w sytuacji gdy został on wcześniej pozbawiony wolności na podstawie orzeczeń zapadłych w innym postępowaniu;
2) art. 263 § 3 k.p.k. w zakresie, w jakim określa łączny czas stosowania tymczasowego aresztowania tylko do chwili wydania pierwszego wyroku przez sąd pierwszej instancji, z art. 41 ust. 1 w związku z art. 2, art. 31 ust. 1 i 3, art. 32 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji, gdyż nie przewiduje maksymalnego okresu stosowania tymczasowego aresztowania w stosunku do osób, wobec których postępowanie karne toczy się od początku po uchyleniu wyroku sądu pierwszej instancji,
na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638, z 2001 r. Nr 98, poz. 1070 oraz z 2005 r. Nr 169, poz. 1417) umorzyć postępowanie.
Uzasadnienie
I
1. Dariusz P. wniósł 29 listopada 2006 r. skargę konstytucyjną uzupełnioną 30 stycznia 2007 r., w której stwierdził, że art. 263 § 3 i 4 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.; dalej: k.p.k.), rozumiane w ten sposób, że dotyczą jedynie okresu stosowania tymczasowego aresztowania odpowiadającego rzeczywistemu pozbawieniu wolności na podstawie postanowienia o tymczasowym aresztowaniu wydanego w danej sprawie, są niezgodne z art. 41 ust. 1 w związku z art. 2, art. 31 ust. 1 i 3, art. 32 Konstytucji, gdyż pozbawiają tymczasowo aresztowanego należytej ochrony jego wolności, przewidzianej art. 263 § 3 i 4, w sytuacji gdy został on wcześniej pozbawiony wolności na podstawie orzeczeń zapadłych w innym postępowaniu. Skarżący zarzucił również art. 263 § 3 k.p.k. w zakresie, w jakim określa łączny czas stosowania tymczasowego aresztowania tylko do chwili wydania pierwszego wyroku przez sąd pierwszej instancji, naruszenie art. 41 ust. 1 w związku z art. 2, art. 31 ust. 1 i 3, art. 32 i art. 45 ust. 1 Konstytucji, gdyż nie przewiduje maksymalnego okresu stosowania tymczasowego aresztowania w stosunku do osób, wobec których postępowanie karne toczy się od początku po uchyleniu wyroku sądu pierwszej instancji.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
