Postanowienie SN z dnia 9 marca 2021 r., sygn. III PSK 41/21
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Staryk
w sprawie z powództwa M. W. przeciwko O. SA w W. o ustalenie istnienia stosunku pracy, na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 9 marca 2021 r., na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w W. z dnia 12 września 2019 r., sygn. akt VIII Pa (...),
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od strony pozwanej na rzecz powoda kwotę 240 (dwieście czterdzieści) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
Uzasadnienie
W wyroku z dnia 12 września 2019 r., sygn. akt VIII Pa (...), Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w W. - w sprawie z powództwa M. W. przeciwko O. S.A. w W. - oddalił apelację strony pozwanej od wyroku częściowego Sądu Rejonowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w W. z dnia 5 kwietnia 2019 r., sygn. akt X P (...), w którym Sąd Rejonowy ustalił, że powoda M. W. łączył stosunek pracy z pozwaną O. S.A. w W. w okresie od 1 grudnia 2013 r. do 7 kwietnia 2016 r. w pełnym wymiarze czasu pracy.
Powyższy wyrok Sądu Okręgowego strona pozwana zaskarżyła skargą kasacyjną. W uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania wskazano na przyczynę przyjęcia skargi do rozpoznania określoną w art. 398 § 1 pkt 4 k.p.c. W ocenie autora skargi jego skarga kasacyjna jest w sposób oczywisty uzasadniona, o czym świadczą wydane już w analogicznych sprawach orzeczenia Sądu Najwyższego. Istota wadliwości zaskarżonego wyroku polega, według niego, m.in. na tym, że Sądy orzekające w niniejszej sprawie w treści uzasadnień nie odniosły się do podnoszonych przez pozwaną zarzutów, odnoszących się do licznego orzecznictwa Sądu Najwyższego w podobnych sprawach (m.in. w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 4 marca 2005 r. wydanym w sprawie II PK 334/04, w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 21 września 2007 r. wydanym w sprawie I PK 131/07, w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 5 grudnia 2007 r. wydanym w sprawie II PK 180/07, w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 7 kwietnia 2005 r. wydanym w sprawie I PK 270/04) oraz analogicznych poglądów doktryny. Ocena prawna dokonana przez Sądy w sprawie niniejszej jest całkowicie oderwana od stanowiska Sądu Najwyższego przestawionego, m.in. w powyższych orzeczeniach nakazującego porównanie cech postulowanych przez strony stosunków prawnych w przypadku wątpliwości co do charakteru łączącego ich stosunku prawnego. W treści w/w wyroków Sąd Najwyższy wielokrotnie wskazywał, że umowa o pracę i umowa cywilnoprawna mogą wykazywać pewne podobieństwa, a o charakterze łączącego strony stosunku decyduje to, jakie cechy są przeważające. Z w/w wyroków można także wyprowadzić dyrektywę zgodnie z którą w przypadku, gdy dany stosunek z jednakowym natężeniem wykazuje cechy właściwe dla stosunku pracy i stosunku cywilnoprawnego, istotne znaczenie ma wola stron co do charakteru łączącego ich stosunku. W niniejszej sprawie Sądy całkowicie zbagatelizowały cechy charakterystyczne dla stosunku cywilnoprawnego, nie dokonały ich zestawienia z cechami które są wyłącznie charakterystyczne dla stosunku pracy, a także nie uwzględniły jaka była wola stron co do łączącego strony stosunku prawnego. Sądy orzekające w niniejszej sprawie nie dokonały oceny podobieństwa cech łączącego strony stosunku z cechami charakterystycznymi dla umów cywilnoprawnych, skupiły się wyłącznie na ocenie czy nawiązany między stronami stosunek prawny jest podobny do stosunku pracy, bez jakiejkolwiek refleksji, że stosunek pracy i stosunek nawiązany na mocy umowy cywilnoprawnej mogą wykazywać pewne podobieństwa bez ryzyka konfuzji.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
