Postanowienie SN z dnia 29 stycznia 2021 r., sygn. V KS 33/20
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marek Siwek
w sprawie M. W. i S. M.
oskarżonych z art. 158 § 1 k.k. w zb. z art. 231 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 29 stycznia 2021 r.
kwestii dopuszczalności skargi obrońcy oskarżonych,
od wyroku Sądu Okręgowego w G.
z dnia 20 lipca 2020 r., sygn. akt IV Ka (...),
uchylającego wyrok Sądu Rejonowego w M.
z dnia 16 marca 2020 r., sygn. akt II K (...)
na podstawie k.p.k. w zw. z k.p.k. i k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
1) pozostawić skargę bez rozpoznania;
2) obciążyć M. W. i S. M. uiszczonymi przez nich opłatami sądowymi w kwotach po 450 (czterysta pięćdziesiąt) zł.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w M. wyrokiem z 16 marca 2020 r., sygn. akt II K (...), uniewinnił S. M. i M. W. od zarzutu popełnienia czynu art. 158 § 1 k.k. w zb. z art. 231 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. Apelację od tego wyroku wnieśli prokurator oraz pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego zaskarżając to orzeczenie w całości na niekorzyść wymienionych oskarżonych. Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w G. uchylił wyrok Sądu Rejonowego i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
Skargę od uchylającego wyroku Sądu odwoławczego wniósł obrońca oskarżonych M. W. i S. M., na podstawie art. 539a § 3 k.p.k., zarzucając: naruszenie przepisu art. 437 § 2 k.p.k. w zw. z art. 454 § 1 k.p.k., polegające na uchyleniu przez Sąd Okręgowy wyroku w sprawie oskarżonych M. W. i S. M. i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, tj. Sądowi Rejonowemu w M., podczas gdy w myśl brzmienia art. 437 § 2 k.p.k. możliwość uchylenia wyroku uniewinniającego i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania związana z regułą ne peius określoną w art. 454 § 1 k.p.k. zachodzi dopiero wtedy, gdy sąd odwoławczy, w wyniku usunięcia stwierdzonych uchybień stanowiących jedną z podstaw odwoławczych stwierdza, że zachodzą podstawy do wydania wyroku skazującego, czemu stoi na przeszkodzie zakaz określony w art. 454 § 1 k.p.k., natomiast Sąd Okręgowy w G. nie wykonał żadnych czynności mających na celu prawidłowe i bezsporne ustalenie potrzeby skazania M. W. i S. M., opierając swoje przypuszczenie jedynie na analizie dowodu w postaci nagrania z monitoringu, podczas gdy Sąd I instancji oceniając zachowanie oskarżonych przeprowadził postępowanie dowodowe w całości i na bazie swobodnej, uwzględniającej zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, analizy całego zgromadzonego materiału dowodowego orzekł o uniewinnieniu oskarżonych, natomiast na gruncie przedmiotowej sprawy nie ma konieczności przeprowadzania na nowo przewodu w całości, co wynika z treści zaskarżonego orzeczenia, a także co jednoznacznie wynika z konstatacji Sądu Rejonowego w M. wyrażonych w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia, dotyczących ustalenia, że czyn popełniony przez oskarżonych nie wypełnia znamion czynu zabronionego określonego w art. 158 § 1 kk w formie współsprawstwa, a to w wyniku niemożności przypisania oskarżonym jakiegokolwiek zamiaru, a ściślej – porozumienia dotyczącego wspólnego wykonania czynu zabronionego, a co za tym idzie, jawiąca się w ocenie sądu II instancji potrzeba powtórzenia niektórych tylko dowodów i ponowna ocena materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie jest bezprzedmiotowa.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
