Postanowienie SN z dnia 23 lipca 2020 r., sygn. III CZ 18/20
Zgodnie z art. 407 § 1 k.p.c. skargę o wznowienie wnosi się w terminie trzymiesięcznym, a termin liczy się od dnia, w którym strona dowiedziała się o podstawie wznowienia, a gdy podstawą jest pozbawienie możności działania lub brak należytej reprezentacji - od dnia, w którym o wyroku dowiedziała się strona, jej organ lub jej przedstawiciel ustawowy. Ten termin biegnie od "dowiedzenia się o wyroku", a nie od "dowiedzenia się o treści wyroku". Wystarczające jest zatem, aby strona dowiedziała się o wydaniu wyroku, nie jest natomiast konieczne, aby dowiedziała się o jego treści, a tym bardziej - o treści jego uzasadnienia.
Teza od Redakcji
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jacek Grela (przewodniczący)
SSN Tomasz Szanciło (sprawozdawca)
SSN Kamil Zaradkiewicz
w sprawie z powództwa D. S. przeciwko A. C. o ochronę dóbr osobistych, na skutek skargi powódki o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem Sądu Apelacyjnego w [...]. z dnia 15 marca 2017 r. w sprawie, sygn. akt [...] po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 23 lipca 2020 r., zażalenia powódki na postanowienie Sądu Apelacyjnego w [...]. z dnia 6 marca 2018 r., sygn. akt [...],
1. odrzuca zażalenie;
2. przyznaje r.pr. A. M. od Skarbu Państwa - Sądu Apelacyjnego w [...]. wynagrodzenie w kwocie 540 zł (pięćset czterdzieści złotych), w tym należny podatek VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącej z urzędu w postępowaniu zażaleniowym.
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 6 marca 2018 r. Sąd Apelacyjny w [...]. odrzucił skargę powódki D.S. o wznowienie postępowania zakończonego wyrokiem tego Sądu z dnia 15 marca 2017 r., w sprawie o sygn. akt [...], oceniając, że skarga nie została oparta na ustawowej podstawie wznowienia, gdyż powołane przez skarżącą podstawy w rzeczywistości nie zachodzą.
W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia wskazano, że nie można podzielić poglądu skarżącej o braku możliwości działania w niniejszej sprawie ze względu na brak ustanowienia dla niej pełnomocnika z urzędu w postępowaniu przed Sądem I instancji. Odmowa ustanowienia pełnomocnika z urzędu może stanowić podstawę wznowienia z art. 401 pkt 2 k.p.c. jedynie wówczas, gdy zachodziły przesłanki do ustanowienia pełnomocnika, a w tej sprawie takie podstawy na tym etapie postępowania nie zachodziły. Skarżąca swój wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu motywowała nie tyle potrzebą jego ustanowienia ze względu na swoją nieporadność, czy brak znajomości przepisów prawa, ale udziałem konkretnej osoby jako pełnomocnika strony przeciwnej. Skarżąca brała aktywny udział w postępowaniu, podejmowała czynności procesowe i składała liczne pisma procesowe. Dopiero w postępowaniu apelacyjnym Sąd drugiej instancji, biorąc pod uwagę problemy skarżącej ze sformułowaniem zarzutów apelacyjnych, ustanowił dla niej pełnomocnika z urzędu. Ponadto, Sąd Apelacyjny wskazał, że z urzędu jest mu wiadome, iż skarżąca w licznych postępowania sądowych prowadzonych z jej inicjatywy wyraża niezadowolenie z działań ustanowionych dla niej pełnomocników z urzędu, podejmując kroki w celu ich zmiany. Doskonale zatem orientuje się w zasadach dotyczących tej kwestii, w tym także ma świadomość możliwości wypowiedzenia pełnomocnictwa pełnomocnikowi z urzędu.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
