Postanowienie SN z dnia 15 lipca 2020 r., sygn. II UZ 11/20
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jolanta Frańczak (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Bohdan Bieniek
SSN Krzysztof Rączka
w sprawie z wniosku R. M.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w B.
o rekompensatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 15 lipca 2020 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Apelacyjnego w (…)
z dnia 21 stycznia 2020 r., sygn. akt III AUa (…),
uchyla zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w (…) postanowieniem z dnia 21 stycznia 2020 r. odrzucił skargę kasacyjną ubezpieczonego R. M. od wyroku tego Sądu z dnia 24 października 2019 r. w sprawie o rekompensatę z tytułu wykonywania pracy w szczególnych warunkach.
W motywach orzeczenia Sąd Apelacyjny wskazał, że podana przez ubezpieczonego wartość przedmiotu zaskarżenia w kwocie 38.603 zł, wyliczona w oparciu o wzór z art. 22 ustawy z dnia 19 grudnia 2008 r. o emeryturach pomostowych (obecnie jednolity tekst: Dz.U. z 2018 r., poz. 1924, dalej jako ustawa pomostowa), stanowi w istocie równowartość rekompensaty. Tymczasem, zgodnie z art. 23 ustawy pomostowej, rekompensata nie jest samodzielnym świadczeniem, lecz dodatkiem zwiększającym kapitał początkowy ubezpieczonego, a w konsekwencji dodatkiem zwiększającym emeryturę. Wobec powyższego spór w niniejszej sprawie dotyczył tylko zwiększenia emerytury z tytułu prawa do rekompensaty. A zatem jest to sprawa o prawa majątkowe, w której o dopuszczalności skargi kasacyjnej decyduje wartość przedmiotu zaskarżenia (art. 398 § 1 k.p.c.), którą ustala się jako różnicę wysokości emerytury z rekompensatą i bez rekompensaty. W tym stanie rzeczy ustalając wartość przedmiotu zaskarżenia pełnomocnik ubezpieczonego powinien obliczyć o jaką wartość zostałoby zwiększone świadczenie emerytalne z tytułu prawa do rekompensaty, tj. podzielić tę wartość przez średnie dalsze trwanie życia ubezpieczonego (218,90), a otrzymany wynik pomnożyć przez 12 bowiem w sprawach o prawo doświadczeń powtarzających się wartość przedmiotu sporu stanowi suma świadczeń za jeden rok (art. 22 k.p.c.). W ocenie Sądu Apelacyjnego ustalona w ten sposób wartość przedmiotu zaskarżenia stanowi kwotę 2.116,44 zł (38.607,46 zł/218,90 x 12) i jest niższa od „progu kasacyjności” z art. 398 § 1 k.p.c., co skutkowało odrzuceniem skargi kasacyjnej.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
