Postanowienie SN z dnia 2 września 2020 r., sygn. I KO 13/20

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Igor Zgoliński

po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 2 września 2020 r.

w sprawie wniosku S. T.

skazanego z art. 156 § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w (…) z dnia 31 października 2018 r., sygn. akt II AKa (…), zmieniającym wyrok Sądu Okręgowego w S. z dnia 6 lipca 2018 r., sygn. akt II K (…)

na podstawie art. 545 § 3 k.p.k.

postanowił:

odmówić przyjęcia wniosku S. T. wobec jego oczywistej bezzasadności.

UZASADNIENIE

Do Sądu Najwyższego wpłynął wniosek skazanego S. T. ‎z dnia 25 lutego 2020 r. o wyznaczenie mu obrońcy z urzędu w celu „pomocy w napisaniu wniosku do Sądu Najwyższego o cofnięcie (…) sprawy do ponownego rozpatrzenia lub kasacji i napisania pisma o ułaskawienie”. Następnie w dniu 23 marca 2020 r. złożył kolejne pismo zatytułowane „Aneks”, w którym sprecyzował, że „kasacja lub cofnięcie sprawy do ponownego rozpatrzenia” dotyczy sprawy o sygnaturze II K (…) Sądu Okręgowego w S., w której skazany został za czyn z art. 156 § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 8 lat pozbawienia wolności, podwyższoną w następstwie instancyjnej kontroli wyroku przez Sąd Apelacyjny w (…) do 10 lat (k. 6-7). Zarządzeniem z dnia 12 maja 2020 r. przewodniczący Wydziału I Izby Karnej Sądu Najwyższego pismo złożone 25 lutego 2020 r. potraktował jako wniosek o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w (…) z dnia 31 października 2018 r., sygn. akt II AKa (…), zmieniającym wyrok Sądu Okręgowego w S. z dnia 6 lipca 2018 r., sygn. akt II K (…), którym S. T. został skazany za czyn z art. 156 § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 10 lat pozbawienia wolności, wzywając jednocześnie skazanego do uzupełnienia braku formalnego wniosku poprzez podanie dlaczego domaga się „cofnięcia sprawy do ponownego rozpoznania” w terminie 7 dni pod rygorem uznania wniosku za bezskuteczny (k. 8). W zakreślonym terminie skazany zrealizował nałożony na niego obowiązek. Wskazał na to, że nie posiada środków do uiszczenia orzeczonej nawiązki, a Sąd II instancji utrzymał w tym zakresie orzeczenie w mocy, nie biorąc pod uwagę znajdującej się w aktach sprawy opinii biegłych lekarzy psychiatrów. Opinia ta została ponadto podważona w wyniku diagnostyki przeprowadzonej w areszcie śledczym. Jak wynika z dalszych twierdzeń skazanego, zawartych także w innych pismach złożonych w tej sprawie, w następstwie został skierowany do odbywania kary w oddziale terapeutycznym, z czym się nie zgadza, wnosząc o „zdjęcie tego oddziału” po to, by mógł w warunkach zakładu karnego podjąć zatrudnienie i „być bliżej rodziny”.

Treści dostępne dla abonentów IFK Platformy Księgowych i Kadrowych

Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

• Codzienne aktualności prawne
• Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
• Bogatą bibliotekę materiałów wideo
• Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty

Zamów teraz Masz już konto? Zaloguj się