Postanowienie SN z dnia 21 października 2020 r., sygn. I UK 377/19
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Leszek Bielecki
w sprawie z odwołania L. G.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.
o wysokość świadczenia,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 21 października 2020 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…)
z dnia 7 marca 2019 r., sygn. akt III AUa (…),
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od skarżącego na rzecz organu rentowego kwotę 240,00 zł (dwieście czterdzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w (…) III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z dnia 7 marca 2019 r., po rozpoznaniu apelacji ubezpieczonego L. G., w punkcie 1. zmienił wyrok Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. z dnia 24 kwietnia 2018 r. oraz poprzedzające go decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. z dnia 6 listopada 2017 r. i z dnia 1 grudnia 2017 r., o tyle, że zobowiązał organ rentowy do wypłaty ubezpieczonemu emerytury obliczonej na podstawie art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych począwszy od dnia 1 kwietnia 2015 r., w punkcie 2. w pozostałej części oddalił apelację, w punkcie 3. orzekł o kosztach procesu.
Zaskarżonymi w sprawie decyzjami organ rentowy, ustalając ubezpieczonemu wysokość emerytury kapitałowej, odmówił prawa do ponownego obliczenia wysokości świadczenia bez pomniejszenia podstawy jego obliczenia o pobrane wcześniej kwoty brutto emerytury oraz odmówił przeliczenia świadczenia od dnia 1 kwietnia 2015 r., tj. od miesiąca złożenia wniosku.
Z ustaleń dokonanych w sprawie wynika, że ubezpieczony (ur. w 1945 r.) w chwili złożenia wniosku o wyliczenie emerytury w powszechnym wieku emerytalnym zgodnie z art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2020 r., poz. 53 ze zm.) niewątpliwie spełniał warunki dla takiego obliczenia związanego z przejściem z systemu zdefiniowanego świadczenia do systemu zdefiniowanej składki w oparciu o art. 55 tej ustawy. Ta kwestia, w ocenie Sądu Apelacyjnego, nie ulegała wątpliwości w świetle utrwalonego stanowiska judykatury w przedmiocie wykładni art. 55 ustawy emerytalnej dotyczącej ubezpieczonych, którzy przeszli na emerytury wcześniejsze lub w niższym wieku emerytalnym i kontynuowali ubezpieczenie po osiągnięciu powszechnego wieku emerytalnego. Art. 55 zrównał sytuację osób urodzonych przed 1 stycznia 1949 r. z sytuacją ubezpieczonych urodzonych po 31 grudnia 1948 r., które osiągając powszechny wiek emerytalny, mogły zgłaszać wnioski o ustalenie wysokości świadczeń według art. 26. Oznacza to jednak, że użyte w art. 55 pojęcie obliczenia emerytury na podstawie art. 26 implikuje ustalenie podstawy jej obliczenia w sposób określony w art. 25 (zgodnie z treścią art. 26 ust. 1). Art. 25 ust. 1 z kolei określając co stanowi podstawę obliczania emerytury kapitałowej nakazuje ją ustalać z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b. Art. 25 ust. 1b ustawy określa natomiast zasadę pomniejszania podstawy obliczania emerytury kapitałowej o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur brutto. Ta zasada została powtórzona w dodanym do ustawy emerytalnej art. 55a ust. 2 (od 1 maja 2015 r.) co należy uznać za zabieg legislacyjny niewprowadzający zmiany stanu prawnego a jedynie przepis uściślający i potwierdzający istniejący już stan prawny.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
