Postanowienie SN z dnia 25 kwietnia 2019 r., sygn. I UK 182/18
Wprowadzona od dnia 1 maja 2015 r. na podstawie art. 4 ustawy z dnia 5 marca 2015 r. o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2015 r., poz. 552) możliwość ponownego jednorazowego obliczenia wysokości emerytury na podstawie art. 110a ustawy emerytalnej, miała stanowić swoistą "premię" za dalszą aktywność zawodową i podleganie ubezpieczeniom społecznym oraz opłacanie wysokich składek po przyznaniu emerytury tak, aby pozwalały one na wyliczenie wyższego wskaźnika podstawy jej wymiaru niż przed zastosowaniem jego ograniczenia do 250%.
Teza od Redakcji
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jolanta Franczak
w sprawie z odwołania B. P. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S. o wysokość świadczenia (emerytury), po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 25 kwietnia 2019 r., skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w [...] z dnia 31 października 2017 r., sygn. akt III AUa [...],
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w [...] wyrokiem z dnia 31 października 2017 r. oddalił apelację ubezpieczonego B. P. od wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 24 stycznia 2017 r., którym oddalono odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z dnia 14 lipca 2015 r., odmawiającej ubezpieczonemu ponownego ustalenia wysokości emerytury z uwagi na nieprzedłożenie dokumentów potwierdzających wysokość wynagrodzenia ubezpieczonego po przyznaniu mu emerytury.
W motywach orzeczenia Sąd Apelacyjny podniósł, że ubezpieczony od dnia 1 października 1988 r. pobiera emeryturę górniczą z ustalonym WWPW na poziomie 378,50%, który został ograniczony do 250%. W toku postępowania ubezpieczony przedłożył dokumenty potwierdzające jego zatrudnienie od dnia 1 lutego 1998 r. do dnia 5 czerwca 2001 r., domagając się ponownego ustalenia wysokości emerytury na podstawie art. 110a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2018 r., poz. 1270 ze zm., dalej jako ustawa emerytalna), zgodnie z którym wysokość emerytury oblicza się ponownie od podstawy wymiaru ustalonej w sposób określony w art. 15 z uwzględnieniem art. 110 ust. 3, jeżeli do jej obliczenia wskazano podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie społeczne lub ubezpieczenia emerytalne i rentowe na podstawie przepisów prawa polskiego przypadającą w całości lub w części po przyznaniu świadczenia, a wskaźnik wysokości podstawy wymiaru przed zastosowaniem ograniczenia, o którym mowa w art. 15 ust. 5, jest wyższy niż 250% (ust. 1). Ustalenie wysokości emerytury zgodnie z ust. 1 może nastąpić tylko raz (ust. 2). W ocenie Sądu Apelacyjnego, przepis ten umożliwia ponowne ustalenie wysokości emerytury tylko wówczas, gdy świadczeniobiorca podlegał ubezpieczeniom społecznym po nabyciu prawa do emerytury obliczanej przy zastosowaniu WWPW ograniczonego do 250%, a wskaźnik ten z kolejnych 10 lat kalendarzowych wybranych przez ubezpieczonego z ostatnich 20 lat kalendarzowych przypadających bezpośrednio przed rokiem, w którym zgłoszono wniosek o przeliczenie świadczenia bądź 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia był wyższy niż 250%. W przypadku ubezpieczonego sytuacja taka nie miała miejsca bowiem najkorzystniejszy WWPW emerytury ubezpieczonego z 20 lat kalendarzowych wybranych z całego okresu ubezpieczenia, przy uwzględnieniu wynagrodzeń z okresu po uzyskaniu emerytury, wynosi 169,82%.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
