Postanowienie SN z dnia 19 grudnia 2019 r., sygn. IV CSK 456/18
Zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. może stanowić usprawiedliwioną podstawę skargi kasacyjnej zupełnie wyjątkowo, mianowicie tylko wtedy, gdy uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie zawiera wszystkich koniecznych elementów bądź zawiera tak oczywiste braki, które uniemożliwiają kontrolę kasacyjną.
Teza od Redakcji
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Pietrzykowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Anna Kozłowska
SSN Karol Weitz
w sprawie z wniosku M. K. przy uczestnictwie R. D., Z. D., S. D., A. P., S. G., D. K., S. K., E. D., J. K., Z. K., W. W., E. W., E. M. i R. S. o stwierdzenie zasiedzenia, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 19 grudnia 2019 r., skargi kasacyjnej wnioskodawczyni od postanowienia Sądu Okręgowego w Z. z dnia 25 stycznia 2018 r., sygn. akt I Ca (...),
oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Sąd Rejonowy w B. postanowieniem z dnia 10 sierpnia 2017 r. oddalił wniosek M. K. o stwierdzenie nabycia przez G. D. przez zasiedzenie nieruchomości o powierzchni 0,92 ha położonej w T. ., oznaczonej numerem ewidencyjnym 400. Ustalił że rzeczona nieruchomość była w posiadaniu J. M., który, nie mogąc zajmować się gospodarstwem rolnym z uwagi na wiek, dokonał podziału swoich nieruchomości w ten sposób, że dał do używania i korzystania z nich dalszym krewnym, w tym J. M., ojczymowi G. D., działkę numer 400 stanowiącą grunty orne i działkę siedliskową. Wszyscy użytkownicy, którym pierwotnie zostały przekazane nieruchomości przez J. M., korzystali z nich w zgodny sposób, płacili podatki od gruntów (dwie raty płacił J. K., trzecią J. L. i czwartą G. D. - do 2000 r.), jednak ani oni, ani ich następcy prawni nie byli traktowani i nie czuli się właścicielami użytkowanych nieruchomości. J. L. potwierdził, że nie dążył do uwłaszczenia nieruchomości, którą otrzymał od J. M. w dzierżawę, podobnie zresztą jak J. K. oraz G. D., która wskazała, że nie mogła rozporządzać cudzą własnością, a J. M. nikomu działki nie dał na własność i nikomu nie składał takiej obietnicy. Sąd Rejonowy w B. postanowieniem z dnia 30 maja 1995 r., I Ns (...), oddalił wniosek J. i F. K. wskazując, że nigdy nie byli samoistnymi posiadaczami zarówno działki numer 400, jak i pozostałych nieruchomości otrzymanych od J. M. J. M. zmarł dnia 6 stycznia 1973 r. i do końca czuł się właścicielem swoich nieruchomości. Obecnie nieruchomość stanowi częściowo grunt orny, na którym J. K. i Z. K. posiali łubin, a częściowo jest porośnięta trawą. G. D. zmarła w 2007 r., a około 2000 r. pozwoliła korzystać z nieruchomości J. K.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
