Wyrok SN z dnia 19 czerwca 2019 r., sygn. V KK 239/18
Sygn. akt V KK 239/18
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Eugeniusz Wildowicz (przewodniczący)
SSN Jacek Błaszczyk
SSN Małgorzata Wąsek-Wiaderek (sprawozdawca)
Protokolant Patrycja Kotlarska
przy udziale prokuratora Prokuratury Krajowej Grzegorza Krysmanna,
w sprawie M. K.
oskarżonego z art. 200 § 1 kk w zw. z art. 12 kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 19 czerwca 2019 r.,
kasacji wniesionej przez prokuratora Prokuratury Okręgowej w P.
od wyroku Sądu Okręgowego w P.
z dnia 20 lutego 2018 r., sygn. akt IV Ka (…),
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w P.
z dnia 31 sierpnia 2017 r., sygn. akt II K (…),
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w P. do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 31 sierpnia 2017 r. sygn. akt II K (…), Sąd Rejonowy w P. uznał oskarżonego M. K. za winnego przestępstwa z art. 200 § 1 k.k. w związku z art. 12 k.k. i za to wymierzył oskarżonemu karę 4 lat pozbawienia wolności. Na podstawie art. 46 § 2 k.k. zobowiązał oskarżonego do uiszczenia nawiązki w kwocie 5.000 złotych na rzecz pokrzywdzonej W. K., zaś na podstawie art. 41 a § 2 i 4 k.k. oraz art. 43 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego zakaz bezpośredniego lub pośredniego kontaktowania się z W. K. oraz zbliżania się do niej na odległość mniejszą niż 200 metrów, na okres 8 lat.
Sąd Okręgowy w P. wyrokiem z dnia 20 lutego 2018 r., sygn. akt IV Ka (…), po rozpoznaniu apelacji oskarżonego, uniewinnił go od popełnienia zarzucanego mu przestępstwa.
Od wyroku Sądu Okręgowego kasację wywiódł Prokurator Okręgowy w P. zarzucając „rażące naruszenie przepisów kodeksu postępowania karnego, które miało istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k. i art. 437 § 2 k.p.k., polegające na dokonaniu przez Sąd Odwoławczy oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego w sposób dowolny, wybiórczy i sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, w szczególności poprzez bezpodstawne zanegowanie prawdziwości i wiarygodności zeznań małoletniej pokrzywdzonej W. K. w zakresie opisu zdarzeń z udziałem oskarżonego M. K., a tym samym faktu jej molestowania seksualnego w okresie objętym zarzutem tj. od września 2006 roku do dnia 25 września 2007 roku, wybiórczą ocenę treści opinii psychologicznej dotyczącej małoletniej pokrzywdzonej, wybiórczą i pobieżną ocenę opinii biegłego lekarza seksuologa oraz lekarzy psychiatrów i psychologa dotyczących oskarżonego, uznanie wiarygodności wyjaśnień oskarżonego w zakresie wskazania przez niego, iż opisane zdarzenia nie miały miejsca, pomimo iż przedstawione inne dowody w postaci zeznań świadków oraz dowody z dokumentów wskazywały na sprawstwo oskarżonego, które to wnioskowanie Sądu Odwoławczego doprowadziło do nieuzasadnionego przyjęcia przez organ orzekający istnienia wątpliwości rozstrzygniętych następnie przedwcześnie i bezpodstawnie przez Sąd II instancji w oparciu o regułę in dubio pro reo, a w konsekwencji do bezpodstawnej w realiach sprawy zmiany zaskarżonego wyroku i wydaniu w tym zakresie orzeczenia reformatoryjnego polegającego na uniewinnieniu oskarżonego M. K. od zarzutu popełnienia przypisanego wyrokiem sądu I instancji przestępstwa określonego w art. 200 § 1 kk zw. z art. 12 kk, którego uzasadnienie sporządzono w sposób nieodpowiadający wymogom określonym w art. 424 § 1 pkt. 1 k.p.k., albowiem nie przeprowadzono w nim całościowej analizy i oceny materiału dowodowego ujawnionego na rozprawie przed sądem I instancji”.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
