Postanowienie SN z dnia 24 września 2019 r., sygn. I NSK 101/18
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marcin Łochowski
w sprawie z powództwa ,,T.” sp. z o.o. w W.
przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
o stwierdzenie naruszenia zbiorowych interesów konsumentów,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Kontroli Nadzwyczajnej i Spraw Publicznych
w dniu 24 września 2019 r.,
na skutek skargi kasacyjnej powoda
od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…)
z dnia 17 kwietnia 2018 r., sygn. akt VII AGa (…)
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
2. zasądza od ,,T.” sp. z o.o. w W. na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2018 r. Sąd Apelacyjny w (…) zmienił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w W. – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 10 listopada 2016 r., sygn. akt XVII (…) w ten tylko sposób, że punktowi drugiemu nadał treść: „II. uchyla decyzję Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 30 grudnia 2011 r. (…) w punktach IV, VII, VIII i IX podpunkt 4.”; zniósł wzajemnie między stronami koszty procesu w pierwszej instancji oraz stwierdził, że zaskarżona decyzja nie została wydana bez podstawy prawnej ani z rażącym naruszeniem prawa. Nadto, Sąd Apelacyjny oddalił apelację w pozostałej części, zaś w punkcie trzecim zniósł wzajemnie między stronami koszty postępowania apelacyjnego.
Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie Sąd Apelacyjny wskazał m.in., że zawarta przez strony ugoda pozasądowa z dnia 5 kwietnia 2006 r. tworzyła uzasadnione oczekiwania prawne, które zgodnie z zasadą ochrony zaufania obywateli do Państwa powinny być respektowane przez organy publiczne. Ustalając zakres podlegającej ochronie sfery zaufania obywateli wobec Państwa powstałej w wyniku zawarcia tej ugody, brać należy pod uwagę ogólne zasady wykładni oświadczeń woli i zasadę lojalności kontraktowej. Zdaniem Sądu drugiej instancji, za wspólny zamiar stron nie można z pewnością uznać wyłączenia powoda poza zakres zastosowania norm o charakterze bezwzględnie obowiązującym. Mając na uwadze treść zawartej pomiędzy stronami ugody oraz po dokonaniu analizy zarówno decyzji, jak i orzeczenia Sądu Okręgowego, Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, że zastrzeżenia powoda wobec wywodów SOKiK dotyczących charakteru i celu ugody nie mogły wywrzeć skutków w nich wskazanych. Sąd Apelacyjny uznał, że nie istnieje sprzeczność między treścią decyzji a ugody, a Prezes UOKiK nie naruszył zasady zaufania obywateli do Państwa. Według Sądu Apelacyjnego, argumenty wywodzone z treści ugody nie uzasadniają również obniżenia kar nałożonych na pozwanego. Sąd drugiej instancji nie dostrzegł też jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że SOKiK nie zastosował właściwych metod przy rekonstrukcji modelu przeciętnego konsumenta, uznając, że istnienie możliwości skorygowania przez konsumenta swojego mylnego (wywołanego działaniami przedsiębiorcy wyobrażenia), dzięki wnikliwej lekturze całokształtu przedstawionych przez niego materiałów, nie przesądza o tym, że konsument, który w takim błędzie pozostawał nie powinien być uznany za przeciętnego. Sąd Apelacyjny zwrócił także uwagę, że uchybienia, których dopuścił się powód skierowane były przeciwko interesom szerokiego, niezindywidualizowanego kręgu konsumentów. Miały one miejsce w relacjach z ogromną rzeszą konsumentów i były długotrwałe. Zdaniem Sądu drugiej instancji, brak jest jakichkolwiek wątpliwości co do ego, że relewantna praktyka była wysoce szkodliwa, jej istotą było wywarcie na konsumentach presji, by spełnili na rzecz przedsiębiorcy świadczenia, które nie były mu należne.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
