Wyrok SN z dnia 12 grudnia 2018 r., sygn. III UK 203/17
Użyte w ust. 4 art. 53 ustawy emerytalnej sformułowanie "nabycie uprawnień do świadczenia" nie oznacza nabycia prawa in abstracto, ale jego potwierdzenie deklaratoryjną decyzją organu rentowego ustalającą prawo do emerytury i jej wysokość.
Teza od Redakcji
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska (przewodniczący)
SSN Bohdan Bieniek
SSN Krzysztof Staryk (sprawozdawca)
w sprawie z odwołania K. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S. o wysokość emerytury, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 12 grudnia 2018 r., skargi kasacyjnej odwołującego się od wyroku Sądu Apelacyjnego w [...] z dnia 13 czerwca 2017 r., sygn. akt III AUa [...],
1. oddala skargę kasacyjną,
2. zasądza od K. K. na rzecz organu rentowego kwotę 240 (dwieście czterdzieści) zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
Uzasadnienie
Decyzją z dnia 21 czerwca 2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. (dalej również jako: organ rentowy lub ZUS) przyznał K. K. prawo do emerytury od dnia 1 grudnia 2011 r. (od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek). Jednocześnie, z uwagi na fakt, że po przyznaniu dotychczas pobieranej emerytury ubezpieczony nie podlegał przez co najmniej 30 miesięcy ubezpieczeniu społecznemu lub ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowemu, organ rentowy odmówił ustalenia wysokości nowo przyznanej emerytury na podstawie art. 53 ust. 4 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (dalej również jako: ustawa emerytalna). Odwołanie od powyższej decyzji ubezpieczony nadał za pośrednictwem Poczty Polskiej w dniu 6 lutego 2015 r. wnosząc o uznanie, że zwaloryzowana emerytura na dzień 25 marca 2010 r. wynosi 4.007 zł oraz zasądzenie niewypłaconej emerytury za okres od 13 czerwca 2002 r. do 25 marca 2010 r. w kwocie 116.947 zł.
Decyzją z dnia 17 grudnia 2015 r. ZUS odmówił K. K. wypłaty wyrównania świadczenia w kwocie 116.947 zł wskazując, że do wniosku z 14 października 2014 r. ubezpieczony nie przedłożył nowych dowodów, a te, które znajdują się w aktach emerytalnych były już brane pod uwagę przy ustalaniu prawa do świadczenia i jego wysokości. Jednocześnie organ rentowy wskazał, że realizując wyrok Sądu Apelacyjnego w [...] z dnia 27 marca 2012 r., sygn. akt III AUa [...], wydał dwie decyzje, z których pierwszą z dnia 21 czerwca 2012 r. ustalił ubezpieczonemu prawo do emerytury w wieku powszechnym, obliczając jej wysokość w myśl art. 53 ust. 1-3 ustawy emerytalnej. Decyzją tą ZUS odmówił jednocześnie ustalenia wysokości emerytury na podstawie art. 53 ust. 4. Drugą decyzją z dnia 8 marca 2012 r. organ rentowy odmówił ubezpieczonemu wypłaty wyrównania w kwocie 116.947 zł. Organ rentowy wskazał, że w okresie pomiędzy datą nabycia prawa do poprzedniej emerytury, tj. od 1 marca 1992 r., a datą nabycia prawa do emerytury z wieku powszechnego, tj. od 1 grudnia 2011 r. ubezpieczony nie udokumentował okresu pozostawania w ubezpieczeniu społecznym przez co najmniej 30 miesięcy, o którym mowa w art. 53 ust. 4 ustawy emerytalnej.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
