Postanowienie SN z dnia 27 listopada 2018 r., sygn. I UK 454/17
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dawid Miąsik
w sprawie z odwołania J. K. i Syndyka masy upadłości „R.” Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. w upadłości likwidacyjnej
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddziałowi w Ł.
o ustalenie podlegania ubezpieczeniom społecznym,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 27 listopada 2018 r.,
skargi kasacyjnej J. K. od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…)
z dnia 13 czerwca 2017 r., sygn. akt III AUa (…),
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od odwołującego się J. K. na rzecz organu rentowego kwotę 900 (dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w (…) wyrokiem z dnia 13 czerwca 2017 r., sygn. akt III AUa (…) oddalił apelację J. K. (wnioskodawca) od wyroku Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 30 marca 2016 r., sygn. akt VIII U (…), oddalającego odwołanie wnioskodawcy i płatnika składek R. Sp. z o.o. w Ł. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych - I Oddział w Ł. (organ rentowy) z dnia 23 kwietnia 2013 r. Powyższą decyzją organ rentowy stwierdził, że J. K. jako pracownik u płatnika składek R. Sp. z o.o. w Ł. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom: emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia 10 marca 2011 r.
Wnioskodawca zaskarżył powyższy wyrok Sądu Apelacyjnego skargą kasacyjną w całości, zarzucając naruszenie 1) art. 232 k.p.c. w zw. z art. 6 k.c., przez bezzasadne przerzucenie na wnioskodawcę ciężaru dowiedzenia, iż świadczył on pracę na rzecz płatnika składek w oparciu o umowę o pracę, podczas gdy obowiązek ten obciążał organ rentowy, co miało wpływ na wynik sprawy, przez przyjęcie, że wnioskodawca nie udowodnił tej okoliczności, przy jednoczesnym stwierdzeniu, iż świadczył pracę na rzecz płatnika składek; 2) art. 328 § 2 w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., przez wskazanie w treści uzasadnienia wewnętrznie sprzecznych spostrzeżeń dotyczących rzekomej pozorności przedmiotowej umowy o pracę przy jednoczesnym niewskazaniu zakresu tej pozorności, co miało wpływ na wynik sprawy, przez nierozpoznanie przez sąd istoty sprawy, skoro nie jest możliwe odtworzenie toku rozumowania Sądu Apelacyjnego w sposób umożliwiający przeprowadzenie kontroli tego postępowania; 3) art. 6 i 8 k.p.a. w związku z art. 123 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, przez nieuwzględnienie zasad o charakterze generalnym wynikających z tych przepisów, co miało wpływ na wynik sprawy, przez przerzucenie na wnioskodawcę ciężaru dowiedzenia, iż świadczył on pracę na rzecz płatnika składek w oparciu o umowę o pracę, podczas gdy obowiązek ten obciążał organ rentowy; 4) art. 235 § 1 w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., przez niezakwestionowanie przez Sąd Apelacyjny ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego obejmujących wskazanie, że wnioskodawca jednocześnie miał być zatrudniony w Spółce W. Sp. z o.o. oraz R. Sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej, co miało wpływ na wynik sprawy, przez przyjęcie za własne ustaleń faktycznych sądu pierwszej instancji dotyczących tego, że praca świadczona przez wnioskodawcę na rzecz płatnika składek nie miała charakteru pracowniczego z uwagi na jednoczesne zatrudnienie go w dwóch podmiotach, podczas gdy sądy obydwu instancji nie prowadziły postępowania dowodowego w tym zakresie, a w szczególności nie żądały akt innych postępowań; 5) art. 22 k.p., przez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, iż stosunek pracy łączący wnioskodawcę i płatnika składek nie miał charakteru pracowniczego pomimo: a) ustalenia, iż miejsce pracy było jasno określone przez pracodawcę; b) czas wykonywanej pracy nie był dokładnie określony, bowiem charakter pracy wykonywanej przez J. K. wymagał tego w formie zadaniowego czasu pracy; c) faktu, iż przedłożono szereg dowodów dokumentujących wykonywanie zadań zleconych przez pracodawcę przy jednoczesnym niesłusznym przyjęciu, iż przedłożone dokumenty nie mogą być prawdziwe, opierając powyższe twierdzenie wyłącznie na tym, iż świadek S. J. nie pamiętał treści niektórych z nich; d) wysokość płatnego wynagrodzenia uwzględniała charakter i nakład pracy świadczonej przez wnioskodawcę; e) niezasadnego pominięcia, iż wnioskodawca pozostawał pod nadzorem pracodawcy, a jego praca była kontrolowana przez płatnika składek; 6) art. 58 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p., przez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że wnioskodawca i płatnik mieli zawrzeć umowę o pracę w celu obejścia prawa zmierzającego do pozyskania dla J. K. ubezpieczenia społecznego pomimo rzekomego braku świadczenia pracy na rzecz R. Sp. z o.o. w upadłości likwidacyjnej, przy równoczesnym wskazaniu, że przedmiotowa czynność miała mieć charakter pozorny; 7) art. 83 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p., przez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że praca świadczona przez J. K. nie miała charakteru pracowniczego, wobec czego wnioskodawca i płatnik mieli zawrzeć pozorną umowę o pracę w celu pozyskania dla wnioskodawcy ubezpieczenia społecznego, przy jednoczesnym wskazaniu, że przedmiotowa czynność miała na celu obejście prawa; 8) art. 83 § 1 k.c. w zw. z art. 300 k.p., przez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że w momencie zawarcia umowy o pracę miał istnieć zamiar zawarcia jej dla pozoru, podczas gdy ewentualna pozorność mogła obejmować wyłącznie określenie w niższym niż faktyczny wymiarze czasu świadczonej pracy, co nie stanowiło przedmiotu rozpoznania w przedmiotowej sprawie; 9) art. 353 k.c. w zw. z art. 300 k.p., przez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, iż pomimo istniejącej zgodnej woli stron Zakład Ubezpieczeń Społecznych oraz sądy obu instancji są uprawnione do badania ekonomicznej zasadności przyjmowania pracownika w ramach prywatnego przedsiębiorstwa, podczas gdy z zasady swobody zawierania umów wywieść należało, że skoro postanowienia umowy były realizowane, to brak jest podstaw do uznania takiej czynności za pozorną lub zmierzającą do obejścia prawa; 10) art. 6 ust. 1 pkt 1, 8 ust. 1, 11 ust. 1, 12 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń, przez ich błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że w przedmiotowej sprawie J. K. nie podlegał ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu oraz wypadkowemu od dnia 10 marca 2011 r., podczas gdy świadczył on pracę na rzecz płatnika składek w oparciu o umowę o pracę, wobec czego nabył uprawnienie do skorzystania z wskazanych świadczeń.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
