Wyrok SN z dnia 6 grudnia 2018 r., sygn. II PK 231/17
Sygn. akt II PK 231/17
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Staryk (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Zbigniew Korzeniowski
SSN Maciej Pacuda
w sprawie z powództwa E. B.
przeciwko B. spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.
o przywrócenie do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 6 grudnia 2018 r.,
skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 19 stycznia 2017 r., sygn. akt XXI Pa […],
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Okręgowemu w W. do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Powódka E. B. domagała się od strony pozwanej – B. Spółki z o.o. z siedzibą w W. przywrócenia do pracy. Wyrokiem z dnia 22 kwietnia 2016 r., sygn. akt VII P […], Sąd Rejonowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w W. oddalił powództwo.
Wyrok Sądu Rejonowego powódka zaskarżyła apelacją. Wyrokiem z dnia 19 stycznia 2017 r., sygn. akt XXI Pa […], Sąd Okręgowy - Sąd Pracy w W. oddalił apelację.
Sąd ustalił, że od dnia 1 października 2008 r. powódka była zatrudniona na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony na stanowisku sekretarza redakcji czasopisma „G.” z wynagrodzeniem 8.000 zł miesięcznie. W 2014 r. powódka zarabiała 9.000 zł miesięcznie. E. B. bez wiedzy i zgody strony pozwanej, w tym redaktora naczelnego „G.”, przeprowadziła wywiad z aktorką A. K. dla czasopisma „Z.” - wywiad ten ukazał się w sierpniowym numerze 2014 r. „Z.”. Wywiad ten w czasopiśmie „G.” został uznany za tak atrakcyjny, że mógł być wiodący w tym czasopiśmie, a nawet mógł być anonsowany na okładce numeru, gdyż A. K. była wtedy osobą medialną, która nie udzielała często wywiadów i miała interesujące życie prywatne. Strona pozwana - po powzięciu wiadomości o publikacji wywiadu powódki w czasopiśmie „Z.” - doręczyła E. B. w dniu 23 lipca 2014 r. pismo o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia. Jako przyczyny rozwiązania umowy wskazano: 1) ciężkie naruszenie podstawowych obowiązków, w tym obowiązku dbania o dobro zakładu pracy oraz naruszenie zasad współżycia społecznego przez przygotowanie artykułu w konkurencyjnym czasopiśmie „Z.” (wydanie sierpień 2014 r.), pomimo bezwzględnego zakazu podejmowania takich działań; 2) naruszenie podstawowych obowiązków wynikających z umowy o pracę oraz pełnienia funkcji sekretarza redakcji czasopisma „G.”, w szczególności przez niewywiązywanie się z następujących obowiązków: - obowiązku merytorycznej i graficznej realizacji koncepcji magazynu, czego skutkiem było zatwierdzanie złej jakości tekstów zawierających błędy merytoryczne; - obowiązku czytania i zatwierdzania wszystkich materiałów redakcyjnych, czego skutkiem są błędy w zatwierdzonych tekstach (m.in. błędne podpisy pod zdjęciami, błędy w nazwiskach osób opisanych w poszczególnych wydaniach pisma „G.”); - akceptowanie stron do druku zawierających błędy; - nieskuteczne prowadzenie obiegu dokumentów w redakcji, czego skutkiem było niezachowanie terminów dostarczania dokumentów oraz niekompletność dokumentów; co łącznie skutkowało niskim poziomem merytorycznym pisma „G.” pod kątem jakości zamieszczanych tekstów oraz naraziło pracodawcę na szkodę; 3) utratę przez pracodawcę zaufania do powódki spowodowaną w szczególności okolicznościami określonymi powyżej oraz związaną z tym niemożnością kontynuowania przez pracodawcę współpracy z powódką na umowę o pracę.
Sąd uznał, że powódka ciężko naruszyła swoje podstawowe obowiązki pracownicze, w tym art. 100 § 2 pkt 4 k.p. Według Sądu „dobrem” zakładu pracy był sporządzony artykuł, który powódka powinna przedstawić swojemu pracodawcy - uatrakcyjniłoby to czasopismo, które zatrudniało powódkę. Tak się jednak nie stało, przez co korzyść z tego artykułu przypadła konkurencyjnemu czasopismu. Uatrakcyjnienie czasopisma mogło mieć przełożenie na sprzedaż nakładu, a tym samym zysku pracodawcy. Pozostałe zarzuty stawiane powódce w decyzji o zwolnieniu w trybie natychmiastowym nie były - zdaniem Sądu - dostateczną podstawą do rozwiązania umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p., wobec tego Sąd oddalił pozostałe wnioski dowodowe stron, gdyż ich przeprowadzenie stało się zbędne.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
