Postanowienie SN z dnia 19 grudnia 2018 r., sygn. III UK 75/18
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Romualda Spyt
w sprawie z odwołania M. M.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L.
o emeryturę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 19 grudnia 2018 r.,
na skutek skargi kasacyjnej odwołującego się od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 31 października 2017 r., sygn. akt III AUa […],
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania i odstępuje od obciążania odwołującego się kosztami zastępstwa procesowego strony przeciwnej w postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny w […] wyrokiem z dnia 31 października 2017 r., sygn. akt III AUa […], zmienił wyrok Sądu Okręgowego w L. z 10 stycznia 2017 r., sygn. akt VIII U […], i oddalił odwołanie ubezpieczonego do decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w L. z 30 grudnia 2015 r. odmawiającej wnioskodawcy M. M. prawa do emerytury z powodu niewykazania na dzień 1 stycznia 1999 r. wymaganego 15-letniego okresu pracy w szczególnych warunkach, wykonywanej stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.
Wyrok Sądu Apelacyjnego wnioskodawca, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżył w całości. Zarzucono naruszenie przepisów postępowania mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy, to jest: (-) „art. 328 § 2 k.p.c. w związku z art. 391 § 1 k.p.c. przez niedostateczne uzasadnienie motywów rozstrzygnięcia zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w na tle dokonanej przez Sąd drugiej instancji oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i wykładni postanowień § 2 ust. 1 rozporządzenia, które to naruszenie uniemożliwia ocenę rozumowania wywodu Sądu Apelacyjnego”; (-) „art. 386 § 2 k.p.c. przez jego niezastosowanie przez sąd drugiej instancji, mimo że postępowanie przed sądem pierwszej instancji było zdaniem Sądu Apelacyjnego dotknięte nieważnością postępowania z tego powodu, że w rozpoznaniu sprawy naruszono zasady postępowania w tym art. 233”; (-) „art. 386 § 1 k.p.c. przez jego zastosowanie i uwzględnienie w apelacji organu rentowego pomimo jej bezzasadności”; (-) art. 385 k.p.c. przez jego niezastosowanie, mimo że apelacja organu rentowego jest w całości bezzasadna; (-) art. 233 § 1 w związku z art. 382 oraz art. 328 § 2 k.p.c., przez dokonanie przez Sąd oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów, bez dokładnej i rzetelnej oceny dowodów, pominięcie części materiału zebranego w postępowaniu, brak wyczerpujących ustaleń oraz pominięcie odmiennych ustaleń podnoszonych przez stronę dokonanych w postępowaniu a także brak wyczerpującego wskazania w uzasadnieniu wyroku dowodów, na których się oparł oraz przyczyn, dla których dowodom pozostałym odmówił wiarygodności; (-) art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 473 § 1 k.p.c. polegające na braku wszechstronnego i krytycznego rozważenia przez Sąd całości zebranego materiału dowodowego oraz poczynieniu ustaleń niezgodnych z materiałem dowodowym, zakładając istnienie ograniczeń dowodowych co do kwestii stanowiących istotę sporu, co jest niezgodne z faktami i w konsekwencji odmawiając wiarygodności wszystkim środkom dowodowym, opierając ustalenia na zakwestionowanych środkach dowodowych, wbrew zasadom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego; (-) art. 278 k.p.c. „przez wadliwość postępowania dowodowego a zwłaszcza pominięcie dowodów mających istotne znaczenie dla sprawy co miało wpływ na wynik postępowania, tj. oceny zeznań świadków bez wiedzy biegłego oraz sprzecznej z doświadczeniem życiowym oraz bezzasadne podtrzymanie stanowiska organu rentowego bez jakiejkolwiek weryfikacji ze stanowiskiem ubezpieczonego i wnioskami Sądu Okręgowego”; (-) art. 468 § 1 i § 2 pkt 3, 4 k.p.c. oraz art. 328 § 2 k.p.c. „polegające na nieprzeprowadzeniu przez Sąd pierwszej instancji czynności w celu uzupełnienia materiału dowodowego i w konsekwencji nierozpoznanie sprawy w zakresie charakteru pracy wykonywanej przez ubezpieczonego oraz braku należytego uzasadnienia dla ww. kwestii”. Ponadto, zarzucono naruszenie prawa materialnego, to jest: (-) przez „niewłaściwą wykładnię oraz błędne zastosowanie art. 32 w zw. z art. 184 ustawy, § 1 pkt 1 rozporządzenia, jak również naruszenie art. 227 k.p.c. polegające na nierozpoznaniu istoty sprawy w zakresie charakteru pracy ubezpieczonego w konsekwencji ustalenie zaniżonego stażu pracy w warunkach szczególnych”; (-) „art. 184 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 32 ust. 1, 2, 3 i 4 i art. 27 ustawy emerytalnej w związku z § 2 ust. 1, § 3 i § 4 ust. 1 rozporządzenia przez przyjęcie, iż za prace w energetyce można uznać jedynie prace wykonywane w przedsiębiorstwie z branży energetycznej”.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
