Wyrok SN z dnia 27 lipca 2016 r., sygn. V CSK 612/15
Sąd drugiej instancji nie może poprzestać na ustosunkowaniu się do zarzutów skarżącego, lecz musi - niezależnie od ich treści - dokonać ponownych własnych ustaleń, a następnie poddać je ocenie pod kątem prawa materialnego. Dokonanie przez sąd drugiej instancji ustaleń faktycznych umożliwia temu sądowi - stając się zarazem jego obowiązkiem - dobór właściwego przepisu prawa materialnego, jego wykładnię oraz podjęcie aktu subsumcji. Zgodnie bowiem z podstawowymi zasadami procesowymi określającymi relacje między strona a sądem (da mihi factum, dabo tibi ius oraz facta probantur; iura novit curia), sąd drugiej instancji - bez względu na stanowisko stron oraz zakres zarzutów - powinien zastosować właściwe przepisy prawa materialnego, a więc także usunąć ewentualne błędy prawne sądu pierwszej instancji, niezależnie od tego, czy zostały one wytknięte w apelacji.
Teza od Redakcji
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący)
SSN Wojciech Katner
SSN Barbara Myszka (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa K. K. przeciwko J. P. o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 27 lipca 2016 r., skargi kasacyjnej pozwanego od wyroku Sądu Okręgowego w Ś. z dnia 9 czerwca 2015 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Okręgowemu w Ś. do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Sąd Rejonowy w K., po ponownym rozpoznaniu sprawy z powództwa K. K. przeciwko J. P., wyrokiem z dnia 26 lutego 2015 r. pozbawił wykonalności tytuł wykonawczy, obejmujący nakaz zapłaty wydany w dniu 17 lutego 2012 r. przez Sąd Rejonowy w K. i zaopatrzony w klauzulę wykonalności postanowieniem tego Sądu z dnia 9 maja 2012 r.
Ustalił, że w kwietniu 2011 r. powód, przy okazji usługi świadczonej pozwanemu w swoim warsztacie, zaproponował mu sprowadzenie z Niemiec uszkodzonego samochodu w dobrej cenie, na co pozwany wyraził zgodę i wpłacił zaliczkę w kwocie 20 000 zł. Na życzenie powoda pozwany jeszcze dwukrotnie przekazywał mu zaliczki, nie żądając pokwitowania. Cena samochodu została ustalona na kwotę 34 000 zł i w zasadniczej części uiszczona przez pozwanego w formie zaliczek jeszcze przed sprowadzeniem samochodu, który udostępniła do nabycia firma M. w Bochum. W dniu 10 maja 2011 r. została wystawiona faktura na nazwisko powoda, potwierdzająca sprzedaż samochodu marki Mercedes S 320 CDI za cenę w kwocie 5 000 euro. Strony uzgodniły, że umowę sprzedaży ze zbywcą zawrze pozwany, w związku z czym powód dostarczył mu niezbędne dokumenty, w tym umowę sprzedaży z dnia 25 czerwca 2011 r. W umowie tej jako sprzedawca został wskazany M., a jako kupujący pozwany; cena sprzedaży wynosiła 3 600 euro.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
