Wyrok SN z dnia 10 lutego 2016 r., sygn. I CSK 1/15
Jeżeli okaże się, że strony różnie rozumiały treść złożonego oświadczenia woli, to za prawnie wiążące - zgodnie z kombinowaną metodą wykładni - należy uznać znaczenie oświadczenia woli ustalone według wzorca obiektywnego. W tej fazie wykładni potrzeba ochrony adresata oświadczenia woli, przemawia za tym, aby było to znaczenie oświadczenia, które jest dostępne adresatowi przy założeniu starannych z jego strony zabiegów interpretacyjnych. Na ochronę zasługuje bowiem tylko takie zaufanie adresata do znaczenia oświadczenia woli, które jest wynikiem jego starannych zabiegów interpretacyjnych. Potwierdza to nakaz zawarty w art. 65 § 1 k.c., aby oświadczenia woli tłumaczyć tak, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których zostało złożone, zasady współżycia społecznego i ustalone zwyczaje.
Teza od Redakcji
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący)
SSN Antoni Górski
SSN Hubert Wrzeszcz (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa I. P. przeciwko Powszechnemu Zakładowi Ubezpieczeń S.A. o zapłatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 10 lutego 2016 r., skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 4 września 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 6 lutego 2014 r. Sąd Okręgowy w R., rozpoznając ponownie sprawę, po uchyleniu wyroku uwzględniającego dochodzone roszczenia, oddalił powództwo i orzekł o kosztach procesu.
Sąd ustalił, że w dniu 16 marca 2011 r. strony zawarły na okres od dnia 25 marca 2010 do dnia 15 marca 2012 r. umowę ubezpieczenia odpowiedzialności przewoźnika drogowego w ruchu międzynarodowym, w której pozwany zobowiązał się, w zamian za opłaconą przez powódkę składkę ubezpieczeniową, do udzielania ochrony ubezpieczeniowej. Integralną część umowy stanowiły ustalone uchwałą zarządu pozwanego nr UZ/142/2010 z dnia 25 marca 2010 r. ogólne warunki ubezpieczenia (dalej: "o.w.u."). Zgodnie z umową pozwany nie ponosił odpowiedzialności w wypadkach określonych w § 6 o.w.u., z wyjątkiem rozszerzenia zakresu odpowiedzialności. Na podstawie § 19.1 o.w.u. powódka była zobowiązana, na czas postoju środka transportu, do zabezpieczenia ze szczególną starannością środka transportu wraz z towarem oraz do pozostawienia go na parkingu strzeżonym, z wyjątkiem § 6 ust. 3 pkt 7 o.w.u. Strony umowy rozszerzyły przewidziany w umowie zakres odpowiedzialności o szkody powstałe podczas postoju środka transportu poza parkingiem strzeżonym, o ile z umowy przewozu, ze zlecenia przewozowego ani z instrukcji przewozu nie wynikał zakaz parkowania poza parkingiem strzeżonym (klauzula 7 załącznika do o.w.u.). Ochrona ta obejmowała postój środka transportowego w obrębie stacji paliw, hotelu, motelu, baru, restauracji w miejscu oświetlonym podczas postoju w porze nocnej i w czasie pracy tych instytucji, o ile postój wynikał m.in. z przepisów o czasie pracy kierowców, tankowania paliwa, zaspakajania potrzeb fizjologicznych czy niemożliwości przekazania towaru odbiorcy wskutek dotarcia na miejsce rozładunku poza godzinami pracy. W B. nie ma oficjalnego, oznakowanego, ogólnie dostępnego parkingu strzeżonego dla samochodów ciężarowych typu TIR.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
