Uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 11 czerwca 2015 r., sygn. III CZP 112/14
Stwierdzenie zasiedzenia własności nieruchomości może nastąpić tylko na rzecz osoby wskazanej przez wnioskodawcę lub innego uczestnika postępowania.
Teza urzędowa
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Tadeusz Ereciński (przewodniczący)
SSN Jacek Gudowski
SSN Barbara Myszka (sprawozdawca)
SSN Krzysztof Pietrzykowski
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
SSN Kazimierz Zawada
SSN Dariusz Zawistowski
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 11 czerwca 2015 r. przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Wojciecha Kasztelana, po rozstrzygnięciu zagadnienia prawnego przedstawionego przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego we wniosku z dnia 17 grudnia 2014 r., BSA I-4110-8/14,
"Czy sąd może z urzędu stwierdzić nabycie własności nieruchomości przez zasiedzenie na rzecz osoby, która o to nie wnosiła?"
podjął uchwałę:
Stwierdzenie zasiedzenia własności nieruchomości może nastąpić tylko na rzecz osoby wskazanej przez wnioskodawcę lub innego uczestnika postępowania.
Uzasadnienie
Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego, powołując się na art. 60 § 1 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym (jedn. tekst: Dz.U. z 2013 r., poz. 499 ze zm.), wystąpił z wnioskiem o rozstrzygnięcie przez skład siedmiu sędziów Sądu Najwyższego zagadnienia prawnego przytoczonego na wstępie.
Twierdził, że w orzecznictwie Sądu Najwyższego ujawniła się rozbieżność co do dopuszczalności stwierdzenia przez sąd zasiedzenia własności nieruchomości na rzecz osoby, która o to nie wnosiła, w kwestii tej bowiem zarysowały się dwa przeciwstawne poglądy. Według jednego, któremu Sąd Najwyższy dał wyraz m.in. w postanowieniach z dnia 16 stycznia 1997 r., I CKU 55/96 (Prok. i Pr. - wkł. 1997, nr 6, s. 37), z dnia 18 września 1998 r., III CSK 608/97 (nie publ.), z dnia 7 października 2005 r., IV CK 133/05 (nie publ.), z dnia 21 stycznia 2009 r., III CSK 229/08 (nie publ.), z dnia 9 grudnia 2009 r., IV CSK 297/09 (nie publ.), z dnia 12 lutego 2010 r., I CSK 315/09 (nie publ.), z dnia 18 marca 2010 r., V CSK 314/09 (nie publ.), z dnia 7 października 2011 r., II CSK 215/11 (nie publ.), z dnia 11 października 2012 r., III CSK 316/11 (nie publ.) i z dnia 20 lutego 2013 r., III CSK 156/12 (nie publ.), odpowiednie stosowanie w sprawach o zasiedzenie przepisów o stwierdzeniu nabycia spadku, o którym mowa w art. 610 § 1 zdanie pierwsze k.p.c., polega na stosowaniu art. 677 § 1 k.p.c. bez jakichkolwiek modyfikacji, w związku z czym sąd powinien stwierdzić zasiedzenie, stosownie do wyników postępowania dowodowego, na rzecz osoby, która w ten sposób nabyła prawo, choćby była to inna osoba niż wskazana przez uczestników postępowania. Według przeciwnego, wyrażonego w uchwale z dnia 12 czerwca 1986 r., III CZP 28/86 (OSNCP 1987, nr 5-6, poz. 74) oraz w postanowieniach z dnia 7 grudnia 2006 r., III CSK 269/06 (nie publ.) i z dnia 20 marca 2014 r., II CSK 279/13 (OSNC 2015, nr 3, poz. 35), odpowiednie stosowanie w sprawach o zasiedzenie przepisów o stwierdzeniu nabycia spadku wymaga uwzględnienia różnic między obu postępowaniami. Różnice te są natomiast tak istotne, że sprzeciwiają się stosowaniu art. 677 § 1 k.p.c. wprost, co oznacza, że sąd jest związany wskazaniem przez uczestników postępowania osoby, na rzecz której ma nastąpić stwierdzenie zasiedzenia.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
