Wyrok SN z dnia 14 lutego 2012 r., sygn. V KK 241/11
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Ewa Strużyna (przewodniczący)
SSN Jerzy Grubba
SSN Roman Sądej (sprawozdawca)
Protokolant Joanna Sałachewicz
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Jerzego Engelkinga
w sprawie Ryszarda S. skazanego z art. 148 § 1 k.k. po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie w dniu 14 lutego 2012 r., kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego od wyroku Sądu Apelacyjnego w P. z dnia 10 marca 2011 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia 16 grudnia 2010 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu w P.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Okręgowego w P. z dnia 16 grudnia 2010 r. Ryszard S. został uznany za winnego tego, że w nocy na 10 sierpnia 2009r. w K., gmina W., działając z zamiarem bezpośrednim pozbawienia życia Małgorzaty S., zadał jej kilkakrotnie uderzenia w głowę narzędziem tępokrawędzistym, częścią metalową otwartego kluczyka od stacyjki samochodowej, czym spowodował rany tłuczone głowy, nadto dusił rękoma za szyję, czym spowodował podbiegnięcia krwawe w mięśniach szyi, uszkodzenie chrząstki krtani i złamanie lewej gałęzi kości gnykowej, po czym wrzucił ją do wód jeziora W., w następstwie czego Małgorzata S. poniosła śmierć w wyniku utonięcia; tak opisany czyn zakwalifikowany został jako zbrodnia wyczerpująca znamiona art. 148 § 1 k.k. i na podstawie tego przepisu wymierzono oskarżonemu karę 25 lat pozbawienia wolności, na jej poczet zaliczając okres tymczasowego aresztowania od dnia 10 sierpnia 2009r.
Wyrok ten został zaskarżony przez obrońcę Ryszarda S. co do winy oraz przez prokuratora w zakresie braku orzeczenia nawiązki.
Sąd Apelacyjny w P. wyrokiem z dnia 10 marca 2011r. utrzymał w mocy wyrok Sądu pierwszej instancji.
Kasację od wyroku Sądu Apelacyjnego wniósł obrońca Ryszarda S. W kasacji podniesiono trzy zarzuty:
1. rażącego naruszenia art. 6 k.p.k. w zw. z art. 42 ust. 2 Konstytucji i art. 6 ust. 3 lit. c) Europejskiej konwencji praw człowieka i podstawowych wolności i art. 14 ust. 3 lit. d) Międzynarodowego paktu praw obywatelskich i politycznych, a także art. 48 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, poprzez naruszenie prawa do obrony, polegające na oparciu orzeczenia w większości na dowodach przeprowadzonych z udziałem oskarżonego (podejrzanego), przed ustanowieniem dla niego obrońcy (nawet „tymczasowego” z urzędu) w sytuacji, gdy w sprawie od początku oczywistym było (z uwagi na charakter zarzutu), że występuje konieczność tzw. obrony obligatoryjnej w rozumieniu art. 80 k.p.k. - co miało istotny wpływ na treść orzeczenia;
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
