Logo Platforma Księgowych i Kadrowych
    Pokaż wyniki dla:
    Pokaż wyniki dla:
    uźytkownik Zaloguj się koszyk Kup dostęp
    • Twój panel
    • Tematyka
      • Podatki (606715)
      • Kadry i płace (26075)
      • Obrót gospodarczy (88754)
      • Rachunkowość firm (3835)
      • Ubezpieczenia (35850)
    • Aktualności
    • Kalkulatory
    • Porady i artykuły
    • Tematy na czasie
      • ZMIANY 2026
      • KSeF 2026
      • ZMIANY 2025
      • SYGNALIŚCI
    • Czasopisma
    • Akty prawne
    • Interpretacje
    • Orzeczenia
    • Formularze
    • Wskaźniki i stawki
    • Narzędzia i programy
      • Kursy walut
      • PKD
      • PKWiU 2015
      • KŚT ze stawkami amortyzacji
    • Terminarz
    • Wideoporady
    27.01.2012

    Postanowienie SN z dnia 27 stycznia 2012 r., sygn. II UK 249/11

    Sąd Najwyższy w składzie :

    SSN Zbigniew Korzeniowski

    w sprawie z wniosku Rafała C.

    przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

    o wysokość świadczenia,

    po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 27 stycznia 2012 r.,

    skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w P.

    z dnia 30 marca 2011 r.,

    1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,

    2. radcy prawnemu Mariuszowi C. przyznaje od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w K. kwotę 120 (sto dwadzieścia) zł - którą należy podwyższyć o stawkę podatku od towarów i usług za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną skarżącemu z urzędu w postępowaniu kasacyjnym.

    UZASADNIENIE

    Skarżącemu Rafałowi C. została przyznana renta wypadkowa w 1994 r., której podstawę wymiaru obliczono na podstawie zarobków z lat 1983-87 z wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru 133,55%. W 1999 r. uzyskał od pracodawcy zaświadczenie o zarobkach (Rp-7), w którym za te same lata pracodawca podał wyższe zarobki. Według ustaleń pracodawca nie naliczył pierwotnie prawidłowo wszystkich składników wynagrodzenia. Wyższe zarobki z lat 1983-87 dawałyby wskaźnik wysokości podstawy wymiaru 142,26%. Jednak w 1999 r. nie złożono pozwanemu tego zaświadczenia ani żadnego wniosku o zwiększenie wysokości renty skarżącego (przeliczenie podstawy wymiaru). W 2008 r. pracodawca ponownie potwierdził skarżącemu wysokość zarobków (zaświadczeniem z 21 października 2008 r.). Skarżący w kwietniu 2009 r. wystąpił z wnioskiem o przeliczenie podstawy wymiaru renty i załączył zaświadczenie pracodawcy o wynagrodzeniu z lat 1981-88. Pozwany uwzględnił to zaświadczenie i przeliczył wysokość renty z wskaźnikiem wysokości podstawy wymiaru 142,26 % i wypłacił wyrównanie z odsetkami od kwietnia 2009 r. Skarżący domagał się wyrównania renty od jej przyznania (od początku pobierania). Żądanie to nie zostało uwzględnione na podstawie art. 133 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, gdyż dopiero w kwietniu 2009 r. złożono wniosek o przeliczenie wysokości świadczenia z uwzględnieniem nowej wysokości wynagrodzenia. Ustalenie renty w dotychczasowej wysokości, na podstawie błędnego zaświadczenia pracodawcy, nie jest równoznaczne z błędem organu rentowego. To na pracodawcy spoczywa obowiązek prawidłowego wykazania wynagrodzenia osiąganego przez pracownika w poszczególnych latach i żaden przepis nie nakłada na organ rentowy obowiązku kontrolowania zgodności wydanego zaświadczenia z dokumentacją płacową pracodawcy (wyroki Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z 28 października 2008 r., III AUa 40/08, LEX nr 468590 i Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 11 czerwca 2003 r., III AUa 324/02, Pr. Pracy 2004/1/42, OSA 2004/2/4). Podstawa wymiaru renty wnioskodawcy nie była zaniżona na skutek błędu organu rentowego, bowiem wyliczył ją na podstawie dokumentów, które posiadał i nie może ponosić odpowiedzialności za to, że pracodawca w zaświadczeniu podał pierwotnie niższą wysokość wynagrodzenia wnioskodawcy z lat 1983-87. Stanowisko takie potwierdził Sąd Apelacyjny, który oddalił apelację skarżącego od wyroku oddalającego jego odwołanie od decyzji pozwanego w tym zakresie. Poza sporem było, że pracodawca w listopadzie 1999 r. wystawił skarżącemu nowe zaświadczenie o wynagrodzeniu, jednak skarżący nie wykazał, iżby złożył wówczas wniosek o przeliczenie świadczenia. Ciężar dowodu w tym zakresie spoczywa na odwołującym się zgodnie z art. 116 ust. 5 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS. Nie jest też błędem organu rentowego ustalenie wysokości świadczenia na podstawie błędnego zaniedbania (zaświadczenia) pracodawcy, odwołującemu przysługuje roszczenie o naprawienie szkody przez pracodawcę na drodze odrębnego procesu (wyrok Sądu Najwyższego z 5 marca 2003 r., II UK 384/03, OSNAP 2004 nr 8, poz. 145).

    ikona kłódki
    Treści dostępne dla abonentów IFK Platformy Księgowych i Kadrowych

    Już dziś zamów dostęp
    do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

    • Codzienne aktualności prawne
    • Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
    • Bogatą bibliotekę materiałów wideo
    • Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
    Masz już konto? Zaloguj się
    Kup dostęp
    ikona kłódki
    Funkcjonalności dostępne dla abonentów IFK Platformy Księgowych i Kadrowych

    Już dziś zamów dostęp
    do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

    • Codzienne aktualności prawne
    • Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
    • Bogatą bibliotekę materiałów wideo
    • Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
    Masz już konto? Zaloguj się
    Kup dostęp
    • INFOR.PL
    • INFORLEX
    • GAZETA PRAWNA
    • INFORORGANIZER
    • SKLEP
    Copyright © 2025 INFOR PL S.A.