Wyrok SN z dnia 22 lutego 2012 r., sygn. II UK 128/11
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Małgorzata Gersdorf (przewodniczący)
SSN Zbigniew Myszka (sprawozdawca)
SSN Romualda Spyt
w sprawie z wniosku Teresy H.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.
o składki,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 22 lutego 2012 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawczyni od postanowienia Sądu Apelacyjnego w W.
z dnia 28 października 2010 r.,
oddala skargę kasacyjną.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 28 października 2010 r. Sąd Apelacyjny Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w W. oddalił zażalenie wnioskodawczyni Teresy H. na postanowienie Sądu Okręgowego w W. z dnia 27 kwietnia 2010 r. umarzające postępowanie w sprawie z odwołania wnioskodawczyni od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w G. z dnia 20 grudnia 2007 r. orzekającej o jej odpowiedzialności jako członka zarządu za zobowiązania spółki „N.” sp. z o.o. z tytułu nieopłaconych składek, które to postępowanie było uprzednio zawieszone postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 4 marca 2009 r., wydanym na podstawie art. 178 k.p.c.
W uzasadnieniu Sąd Apelacyjny wskazał, że Sąd Okręgowy w postanowieniu z dnia 27 kwietnia 2010 r. „prawidłowo orzekł o umorzeniu postępowania zawieszonego na zgodny wniosek stron (art. 178 k.p.c.) wobec nie żądania jego podjęcia przez strony w okresie roku od daty postanowienia o zawieszeniu (art. 182 § 1 k.p.c.)”, a zażalenie wnioskodawczyni na to postanowienie było bezzasadne, gdyż rzeczywista podstawa prawna zawieszenia była wskazana w orzeczeniu o umorzeniu. Pełnomocnik wnioskodawczyni we wniosku o zawieszenie postępowania podał wyłącznie motywy, dla których złożył wniosek. Nie wskazywały one na to, że podstawą zawieszenia mogło być równolegle toczące się postępowanie jako mogące mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy (art. 177 § 1 pkt 1 k.p.c.). Odpowiedzialność dwóch członków zarządu spółki „N.”: wnioskodawczyni Teresy H. i Wojciecha K. została stwierdzona dwiema odrębnymi decyzjami i dotyczy częściowo innych okresów zobowiązań. Sprawy te nadają się zatem do odrębnego rozpoznania i rozstrzygnięcia, a wyrok wydany w jednej z nich nie ma wpływu na treść rozstrzygnięcia sprawy dotyczącej odpowiedzialności drugiego odwołującego. Przede wszystkim jednak pełnomocnik zawodowy skarżącej, będący adwokatem, zdawał sobie z sprawę z tej okoliczności pisząc we wniosku z dnia 3 grudnia 2008 r., że oba postępowania dotyczą różnych osób i częściowo różnych, a częściowo tych samych okresów, i chociaż twierdził, że uzasadnione wydaje się zawieszenie niniejszego postępowania do czasu zakończenia postępowania „przed sądem ubezpieczeń społecznych w G.” ton według Sądu Apelacyjnego „takie sformułowanie przyczyny wniosku może jedynie wskazywać na to, że uzasadnione wydawało się z punktu widzenia interesu strony oczekiwanie na rozstrzygniecie w sprawie drugiego członka zarządu, nie zaś, iż od tego rozstrzygnięcia zależało rozstrzygnięcie w sprawie niniejszej, bo w istocie tak nie było. Treść wniosku nie wskazywała na podstawę prawną zawieszenia (nie powołano jej) lecz raczej na motywy, dla których wniosek w przekonaniu strony należało złożyć. Podstawa na jakiej Sąd Okręgowy zawiesił postępowanie postanowieniem z dnia 4 marca 2009 r. nie może budzić wątpliwości nie tylko w świetle wskazania w jego sentencji określonej jednostki regulacyjnej k.p.c., ale także w świetle treść uzasadnienia, które nie mogło pozostawiać wątpliwości, iż w ocenie Sądu strony złożyły zgodny wniosek, po którego uwzględnieniu postępowanie zostało zawieszone”. Ostatecznie Sąd Apelacyjny uznał, że podstawa postanowienia o zawieszeniu postępowania w sprawie nie była wadliwa. Sąd ten ponadto podkreślił, że profesjonalny pełnomocnik wnioskodawczyni, osobiście poświadczył odbiór odpisu orzeczenia o zawieszeniu postępowania. Miał zatem możliwość procesową jego zaskarżenia w ustawowym terminie, jak też złożenia wniosku o podjęcie zawieszonego postępowania w ciągu całego roku kalendarzowego, gdyż ze skutków zawieszenia postępowania na wskazanej podstawie w doręczonym mu prawidłowo odpisie orzeczenia powinien był zdawać sobie sprawę. Dlatego nie jest rzeczą Sądu drugiej instancji niwelowanie skutków bezczynności procesowej zawodowego pełnomocnika strony przez uchylenie odpowiadającego prawu orzeczenia Sądu pierwszej instancji.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
