Postanowienie SN z dnia 15 lutego 2012 r., sygn. I PK 130/11
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec
w sprawie z powództwa Mariusza M.
przeciwko M. Sp. z o. o. z siedzibą w W. Oddziałowi w B.
o odszkodowanie i zadośćuczynienie w związku z mobbingiem,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 15 lutego 2012 r.,
skarg kasacyjnych powoda i strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ł.
z dnia 18 maja 2011 r.,
I. odmawia przyjęcia obu skarg kasacyjnych do rozpoznania,
II. znosi między stronami koszty postępowania wywołane wniesieniem skarg kasacyjnych.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 18 maja 2011 r. Sąd Okręgowy w Ł. zmienił wyrok z dnia 23 lutego 2011 r. Sądu Rejonowego w Ł. w ten sposób, że w miejsce zasądzonej na rzecz Mariusza M. od M. Spółki z o.o. w W. Oddziału w B. w punkcie Ib. kwoty zasądził kwotę 6.091,18 zł z ustawowymi odsetkami (I); w punkcie Ic. obniżył zasądzoną w nim kwotę do kwoty 432 zł (II); w punkcie III obniżył zasądzoną w nim kwotę do kwoty 2.210,07 zł (III); a w pozostałej części oddalił apelacje obu stron (IV).
Skargi kasacyjne od powyższego wyroku wniosły obie strony.
Powód zarzucił naruszenie prawa materialnego, a to: 1) art. 94 § 4 k.p. w związku z art. 361 § 2 w związku z art. 444 § 2 w związku z art. 447 k.c. w związku z art. 300 k.p. objawiające się wadliwą wykładnią art. 94 § 4 k.p. polegającą na błędnym przyjęciu, iż odszkodowanie za mobbing przysługuje pracownikowi w zakresie szkody rzeczywistej, podczas gdy z literalnego brzmienia art. 94 § 4 k.p. nie wynika jakiekolwiek ograniczenie zasady pełnej restytucji za doznaną szkodę oraz poprzez niezastosowanie art. 361 § 2 w związku z art. 444 § 2 w związku z art. 447 k.c. w związku z art. 300 k.p., zgodnie z którymi odszkodowanie za mobbing powinno stanowić rekompensatę nie tylko szkody rzeczywistej, ale również utraconych korzyści; 2) art. 390 § 2 k.c. w związku z art. 94 § 4 k.p. w związku z art. 361 § 2 k.c. w związku z art. 444 § 2 w związku z art. 447 k.c. w związku z art. 300 k.p. objawiające się niewłaściwym zastosowaniem art. 390 § 2 k.c. poprzez zastosowanie go w niniejszej sprawie pomimo braku do tego przesłanek, co wynikało z błędnego przyjęcia, iż część szkody której kompensaty domaga się powód stanowi wynagrodzenie należne mu z tytułu innej niż umowa o pracę umowy, która nie była zawarta pomiędzy stronami i brak przeciwnego ustalenia w tym zakresie, co w konsekwencji skutkowało brakiem zastosowania i wykładni przepisów regulujących odpowiedzialność i wysokość odszkodowania za mobbing w części, w której powód domagał się odszkodowania z tytułu powierzenia mu od 19 maja 2009 r. obowiązków inspektora nadzoru, tj. obowiązków z wyżej opłacanej grupy zaszeregowania, bez jednoczesnego wzrostu wynagrodzenia; 3) art. 94 § 4 w związku z art. 92 § 1 pkt 1 w związku z art. 92 § 4 k.p. w związku z art. 6 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa w związku z art. 361 § 2 w związku z art. 444 § 2 w związku z art. 447 k.c. w związku z art. 300 k.p. objawiające się niewłaściwym ich zastosowaniem poprzez zasądzenie tytułem odszkodowania różnicy w wynagrodzeniu, a otrzymywanymi świadczeniami zdrowotnymi wyłącznie za okres od rozwiązania stosunku pracy do lutego 2011 r., kiedy powód w związku z mobbingiem, którego był ofiarą, pozostawał na zwolnieniu lekarskim już na sześć miesięcy przed ostatecznym rozwiązaniem stosunku pracy, co oznacza, iż również w tym okresie otrzymywał niepełne wynagrodzenie; 4) art. 18 § 1 k.p., poprzez jego błędną wykładnię i przyjęcie, że w przepisie tym zawiera się zamknięty katalog potencjalnych przyczyn dyskryminacji w zatrudnieniu - prawnie zabronionych kryteriów różnicowania pracowników - podczas gdy już z literalnego brzmienia tego przepisu, między innymi poprzez użycie zwrotu „w szczególności” oraz celu, któremu ma służyć instytucja wyrażona w tym przepisie, wynika otwarty charakter rzeczonego katalogu, czego - wbrew twierdzeniu Sądu drugiej instancji - nie wyklucza użycie przez ustawodawcę w dalszej części rozdziału lla Kodeksu pracy sformułowania „jednej lub kilku przyczyn określonych w art. 18 § 1 k.p.”; 5) art. 18 § 1 in fine k.p., poprzez przyjęcie, że pracownik, który we własnej ocenie był dyskryminowany, powinien wykazać przyczynę dyskryminacji oraz okoliczności dowodzące nierówne traktowanie z tej przyczyny, podczas gdy zgodnie z dyspozycją wskazanego przepisu powód - pracownik jest zobligowany nie do dowodzenia nierównego traktowania, lecz jedynie do uprawdopodobnienia tej okoliczności i to na pozwanym - pracodawcy spoczywa ciężar dowodu i wykazanie, że działał w ramach obiektywnych kryteriów.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
