Wyrok SN z dnia 2 lutego 2012 r., sygn. II KK 5/12
Art. 443 k.p.k. nie ma zastosowania w przypadku, gdy sąd odwoławczy ponownie rozpoznaje sprawę, na skutek uwzględnienia przez Sąd Najwyższy kasacji wniesionej na korzyść skazanego w warunkach określonych w art. 343 lub art. 387 albo art. 156 Kodeksu karnego skarbowego i uchylenia wyroku sądu drugiej instancji.
Z uzasadnienia:
„Nie ulega wątpliwości, że wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 100 § 6 k.p.k., w trakcie postępowania przed Sądem Rejonowym w M. skazany nie został pouczony o treści art. 434 § 3 i art. 443 k.p.k., które to regulacje ograniczają zakres stosowania zakazu reformationis in peius w wypadku wniesienia środka odwoławczego jedynie na korzyść oskarżonego w wypadku skazania z zastosowaniem m. in. art. 387 Kodeksu postępowania karnego. Jak wynika z protokołu rozprawy głównej przed Sądem Rejonowym w M., pouczenie udzielone skazanemu zostało ograniczone wyłącznie do kwestii „sposobu i trybu odwołania”, co nie obejmuje możliwych, negatywnych konsekwencji złożenia przez skazanego apelacji od wyroku wydanego w warunkach art. 387 § 1 k.p.k.
Jak trafnie wskazuje Prokurator Okręgowy w P., zaniechanie pouczenia uczestnika postępowania o ciążących obowiązkach i przysługujących mu uprawnieniach, stosowanie do treści art. 16 § 1 k.p.k. „nie może wywoływać ujemnych skutków procesowych dla uczestnika postępowania”. Dotyczy to także możliwości wymierzenia surowszej kary przez sąd odwoławczy w warunkach przewidzianych w art. 434 § 3 k.p.k.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
