Uchwała z dnia 19 stycznia 2012 r., sygn. I KZP 18/11
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Kazimierz Klugiewicz
SSN Rafał Malarski SSN
Roman Sądej
SSN Dariusz Świecki
SSN Włodzimierz Wróbel
SSN Stanisław Zabłocki
Protokolant: Łukasz Majewski
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Aleksandra Herzoga oraz przedstawiciela Rzecznika Praw Obywatelskich - Jana Malinowskiego
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 19 stycznia 2012 r.,
przekazanego na podstawie art. 60 § 1 i 2 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. Nr 240, poz. 2052 ze zm.) wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich z dnia 5 października 2011 r., RPO-652908-II/10/MWa, o rozstrzygnięcie przez skład siedmiu sędziów Sądu Najwyższego rozbieżności w wykładni prawa, występującej w orzecznictwie Sądu Najwyższego i sądów powszechnych w zakresie dotyczącym następującego zagadnienia prawnego:
„Czy przesłanki określone w art. 258 § 2 k.p.k. stanowią samodzielne i wystarczające podstawy do zastosowania (przedłużenia stosowania) tymczasowego aresztowania, a tym samym tworzą domniemanie, że podejrzany może podjąć działania zakłócające prawidłowy tok postępowania, co zwalnia z powinności wykazywania konkretnych okoliczności godzących w prawidłowy tok postępowania?”
uchwalił
udzielić następującej odpowiedzi:
Podstawy stosowania tymczasowego aresztowania, określone w art. 258 § 2 k.p.k., przy spełnieniu przesłanek wskazanych w art. 249 § 1 i art. 257 § 1 k.p.k. i przy braku przesłanek negatywnych określonych w art. 259 § 1 i 2 k.p.k., stanowią samodzielne przesłanki szczególne stosowania tego środka zapobiegawczego.
UZASADNIENIE
Rzecznik Praw Obywatelskich, wnioskiem z dnia 5 października 2011 r., RPO-652908-ll/10/MWa, wystąpił na podstawie art. 60 § 1 i 2 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. Nr 240, poz. 2052 ze zm.) o rozstrzygnięcie przez skład siedmiu sędziów Sądu Najwyższego rozbieżności w wykładni prawa, występującej w orzecznictwie sądów powszechnych i Sądu Najwyższego w zakresie dotyczącym następującego zagadnienia prawnego: „Czy przesłanki określone w art. 258 § 2 k.p.k. stanowią samodzielne i wystarczające podstawy do zastosowania (przedłużenia stosowania) tymczasowego aresztowania, a tym samym tworzą domniemanie, że podejrzany może podjąć działania zakłócające prawidłowy tok postępowania, co zwalnia z powinności wykazywania konkretnych okoliczności godzących w prawidłowy tok postępowania?”. Rozbieżności w wykładni prawa Rzecznik Praw Obywatelskich upatruje w przytoczonych we wniosku i załączonych do niego (choć już nie w takim zakresie, w jakim nastąpiło odwołanie) orzeczeniach sądów rejonowych, sądów okręgowych i sądów apelacyjnych, a także Sądu Najwyższego. W konkluzji, Rzecznik Praw Obywatelskich stwierdził, że „przesłanki z art. 258 § 2 k.p.k. nie stanowią samodzielnych i wystarczających podstaw do zastosowania (przedłużenia stosowania) tymczasowego aresztowania, a tym samym nie tworzą domniemania, że podejrzany może podjąć działania zakłócające prawidłowy tok postępowania, i nie zwalnia to z powinności wykazywania konkretnych okoliczności godzących w prawidłowy tok postępowania. W szczególności nie mogą one stanowić takiej podstawy przy orzekaniu w przedmiocie przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania”.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty