Wyrok SN z dnia 30 października 2012 r., sygn. I UK 205/12
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Maciej Pacuda (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Katarzyna Gonera
SSN Zbigniew Korzeniowski
Sąd Najwyższy w sprawie z odwołania Ireneusza B.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.
o prawo do renty z tytułu choroby zawodowej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 30 października 2012 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w K.
z dnia 27 października 2011 r., sygn. akt III AUa 484/11, oddalił skargę kasacyjną.
UZASADNIENIE
Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. decyzją z dnia 11 maja 2008 r. odmówił ubezpieczonemu Ireneuszowi B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową, gdyż lekarz orzecznik i Komisja Lekarska ZUS uznali go za zdolnego do pracy.
W odwołaniu od tej decyzji ubezpieczony Ireneusz B. wniósł o jej zmianę i przyznanie prawa do renty oraz podniósł, iż jego schorzenie nadal powoduje niezdolność do pracy.
Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. wyrokiem z dnia 23 sierpnia 2010 r. oddalił odwołanie. Sąd ten ustalił, że ubezpieczony w związku z pracą w KWK "N." w S. ma stwierdzoną chorobę zawodową - obustronny ubytek słuchu, gdyż pracował w warunkach narażenia na hałas. Korzystał w związku z tym z prawa do renty z tytułu choroby zawodowej od dnia 23 marca 1987 r. Decyzją z dnia 11 maja 2009 r. organ rentowy odmówił mu jednakże prawa do tej renty na dalszy okres, gdyż lekarz orzecznik i Komisja Lekarska ZUS uznały brak niezdolności ubezpieczonego do pracy w związku z chorobą zawodową. Ubezpieczony jest również uprawniony do górniczej emerytury od grudnia 1986 r., a rentę z tytułu choroby zawodowej pobierał w zbiegu z emeryturą.
Sporna kwestia sprowadzała się do rozstrzygnięcia, czy ubezpieczony spełnia obecnie wszystkie warunki do przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w rozumieniu art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2009 r. Nr 157, poz. 1227 ze zm.) w związku z chorobą zawodową (art. 6 ust. 1 pkt 6 w zw. z art. 22 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy). Celem wyjaśnienia spornej kwestii Sąd pierwszej instancji przeprowadził postępowanie dowodowe, dopuszczając dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu otolaryngologii. Biegła M. S. - na podstawie badania przedmiotowego, przeprowadzonego wywiadu i dokonanej analizy dokumentacji - rozpoznała u Ireneusza B. niedosłuch odbiorczy obustronny pochodzenia zawodowego. W ocenie tej biegłej ubezpieczony jest z przyczyn otolaryngologicznych niezdolny do pracy na dotychczas zajmowanym stanowisku. W uzasadnieniu tej opinii oraz w opinii uzupełniającej biegła wskazała też, iż nie stwierdza poprawy w stanie zdrowia ubezpieczonego od badania w 1989 r., aczkolwiek w dacie przejścia na emeryturę słuch ubezpieczonego był społecznie wydolny. Następne pogorszenie słuchu nie miało już związku z pracą w hałasie, ale ze starzeniem się i chorobami ogólnymi. Odnosząc się do opinii wymienionej biegłej organ rentowy podniósł, że opinia ta nie jest zgodna z ustawową definicją niezdolności do pracy, dlatego nie może być wiarygodna, gdyż pomija kwalifikacje ubezpieczonego, a skupia się jedynie na miejscu pracy. Z kolei Sąd Okręgowy w swoim rozstrzygnięciu przychylił się do opinii kolejnych biegłych: A. S. i J. L., którzy zgodnie stwierdzili, że stan słuchu ubezpieczonego bezpośrednio przed przejściem na emeryturę był społecznie wydolny i przydatny środowiskowo. Pogorszenie jego słuchu nie ma natomiast związku z wpływem hałasu, lecz jest spowodowane czynnikami pozazawodowymi wynikającymi z wieku i naturalnego procesu starzenia się. Sąd pierwszej instancji nie podzielił przy tym zastrzeżeń ubezpieczonego, które sprowadzały się do odmiennej oceny stanu jego zdrowia, ale dał wiarę rzetelnym i niebudzącym wątpliwości interpretacyjnych, a także znajdującym pełne odzwierciedlenie w zgromadzonej dokumentacji medycznej i wynikach przeprowadzonych badań przedmiotowych, opinii sporządzonych przez obu wymienionych biegłych sądowych. Sąd uznał zatem, że ubezpieczony nie jest częściowo niezdolny do wykonywania pracy w rozumieniu art. 12 ust 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i dlatego nie może nabyć prawa do renty po myśli art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy (Dz.U. Nr 199 poz. 1673 ze zm.).
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
