Wyrok SN z dnia 8 listopada 2012 r., sygn. I CSK 177/12
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Barbara Myszka (przewodniczący)
SSN Krzysztof Pietrzykowski
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)
Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa I. S.A. z siedzibą w Luksemburgu
przeciwko Antoniemu M.
o ochronę dóbr osobistych,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 8 listopada 2012 r.,
skargi kasacyjnej pozwanego od wyroku Sądu Apelacyjnego w W.
z dnia 30 września 2011 r., sygn. akt VI ACa 177/11 oddalił skargę kasacyjną i zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 780 (siedemset osiemdziesiąt) zł tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 30 września 2011 r. Sąd Apelacyjny w W. zmienił wyrok Sądu Okręgowego w W. z dnia 22 listopada 2010 r. i uwzględnił częściowo powództwo o ochronę dóbr osobistych skierowane przez I. S.A. w Luxemburgu przeciwko pozwanemu Antoniemu M. Sąd odwoławczy zobowiązał pozwanego do opublikowania na jego koszt, w terminie 14 dni od uprawomocnienia się orzeczenia w ogólnopolskim wydaniu "R.", na drugiej stronie w ramce, czcionką o wielkości 14 pkt, oświadczenia następującej treści: "Wykonując wyrok Sądu były Przewodniczący Komisji Weryfikacyjnej Antoni M. przeprasza Spółkę działającą pod firmą I. S.A., należącą do G., za to, że naruszył jej dobra osobiste w ten sposób, iż w wywiadzie udzielonym dziennikowi >>R.
Orzeczenie zapadło w wyniku powtórnego rozpoznania sprawy przez Sądy obu instancji po uchyleniu poprzedniego wyroku - oddalającego apelację powódki od rozstrzygnięcia oddającego jej powództwo - wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 2010 r. (I CSK 340/09, OSNC-ZD 2010/3/97).
Sąd Najwyższy zakwestionował słuszność poglądu, który legł u podstaw zaskarżonego rozstrzygnięcia, że pozwanemu nie można przypisać bezprawności działania ponieważ działał w ramach obowiązującego porządku prawnego, a w wywiadzie odnosił się jedynie do treści raportu, który w całości jest dokumentem urzędowym, korzystającym z domniemania autentyczności i zgodności z prawdą tego, co zostało w nim urzędowo zaświadczone. Wskazał, że stwierdzenie zakresu mocy dowodowej dokumentu urzędowego wymaga odróżnienia właściwej treści "zaświadczającej" od pozostałej treści dokumentu oraz ustalenia zakresu "zaświadczenia", którego dotyczą domniemania z art. 244 k.p.c. Zwrócił też uwagę na konieczność rozważenia czy i jakie znaczenie dla rozstrzygnięcia miało stwierdzenie wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 czerwca 2008 r. (K 51/07, OTK-A 2008/5/87) niezgodności z Konstytucją przepisów stanowiących podstawę sporządzenia raportu. W uzasadnieniu Sąd Najwyższy odniósł się także do zagadnienia czy osoba działająca w charakterze funkcjonariusza publicznego może osobiście ponosić odpowiedzialność za naruszenie cudzych dóbr osobistych, dokonane w sytuacji, w której nie działała ona we własnym imieniu, i stwierdził, że zgodnie z utrwalonym poglądem judykatury występowanie w takim charakterze nie eliminuje automatycznie przewidzianej w art. 24 § 1 k.c. osobistej odpowiedzialności osoby, która dopuściła się naruszenia.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
