Wyrok SN z dnia 18 lutego 2011 r., sygn. I CSK 298/10
Nie można przyjmować za przyznanego przez stronę w sposób dorozumiany faktu [art. 230 k.p.c.], który pozostaje w sprzeczności z innym ustaleniem sądu, dokonanym na podstawie przeprowadzonych w sprawie dowodów.
Sąd Najwyższy w składzie: SSN Kazimierz Zawada (przewodniczący) SSN Mirosław Bączyk SSN Dariusz Dończyk (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa S. Spółki z o.o. w W. obecnie A. Spółka z o.o. z siedzibą w W. przeciwko Romanowi D. o zapłatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 18 lutego 2011 r., skargi kasacyjnej pozwanego od wyroku Sądu Apelacyjnego w W. z dnia 20 października 2009 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w punktach: I (pierwszym) i III (trzecim) i w tym zakresie przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Apelacyjnemu w W., pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 29 stycznia 2009 r., Sąd Okręgowy w W. oddalił powództwo S.Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W., wniesione przeciwko Romanowi D. o zapłatę kwoty 917.493,79 zł wraz z odsetkami od dnia wniesienia pozwu. Na dochodzoną kwotę składały się należności: 373.916,80 zł z tytułu nie zwróconego majątku będącego własnością powódki; 429.022,30 zł z tytułu nieuregulowanych płatności za sprzedany gaz; 114.554,69 zł z tytułu kary umownej za nieprzestrzeganie zakazu działalności konkurencyjnej, po rozwiązaniu, łączącej strony, umowy mandaterskiej.
Sąd Okręgowy ustalił, że w dniu 28 grudnia 1995 r. pomiędzy S. Sp. z o.o. w W. (w tej dacie, jako B. Sp. z o.o. w Ł.), a Romanem D., prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą, P.H.U. „M.” Roman D., została zawarta umowa mandaterska, na mocy której pozwany, jako mandater, zobowiązał się do organizowania sprzedaży detalicznej gazu płynnego propan - butan, dostarczanego przez powódkę, przy czym został jednocześnie upoważniony do zawierania w imieniu i na rzecz powódki umów agencyjnych (dystrybucyjnych). Celem realizacji umowy powódka użyczała pozwanemu butle gazowe oraz inne wyposażenie, co było dokumentowane dowodami dostaw. Majątek ten pozostawał własnością powodowej Spółki. Roman D. był zobowiązany - organizując sieć dystrybutorów gazu - pobierać należności za sprzedany gaz oraz kaucje, przyjmując równocześnie odpowiedzialność wobec strony powodowej, za terminy płatności tych należności. Wynagrodzenie od sprzedanego gazu, na rzecz P.H.U. „M.”, miało charakter prowizji wypłacanej na podstawie wystawianych faktur. Umowa przewidywała też „zakaz konkurencji”. Postanowiono bowiem, iż w przypadku rozwiązania tej umowy z powodu jej niewykonywania przez mandatera, ten ostatni przez okres dwóch lat od jej rozwiązania nie będzie zajmował się działalnością konkurencyjną, a w razie naruszenia tego zakazu mandater będzie zobowiązany do zapłaty kary umownej.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
