Wyrok SN z dnia 22 listopada 2011 r., sygn. IV KK 258/11
Doszło wszak wówczas do swoistej konkurencyjności uprawnień przynależnych ustawowo oskarżonemu. Miał on przecież zarówno prawo uczestniczyć w rozprawie, jak też miał prawo brania udziału w posiedzeniu sądu penitencjarnego (art. 22 § 1 i 23 § 1 k.k.w.).
Konsekwencją zaniedbań, czy uchybień w zakresie wykonywania przez obrońcę oskarżonego ustawowych obowiązków, nie może być ograniczenie, czy wręcz wyłączenie, możliwości skutecznego realizowania przez oskarżonego jego prawa do korzystania z pomocy obrońcy (art. 6 k.p.k.).
Z uzasadnienia:
„Przystępując do wykazania przyczyn tego przekonania na wstępie zauważyć należy, że do rażącego naruszenia art. 433 § 2 k.p.k. dochodzi nie tylko wówczas, gdy sąd odwoławczy pomija w swoich rozważaniach podniesione w środku odwoławczym zarzuty, ale także wtedy, gdy ocenia je w sposób niewłaściwy, pobieżny i ogólnikowy, a przez to ignorujący wymogi rzetelnej i rzeczywistej kontroli instancyjnej.
Tego rodzaju sytuacja zaistniałą w niniejszej sprawie. Sąd Okręgowy w G. Wydział Zamiejscowy w R. dokonując kontroli odwoławczej w zakresie pierwszego zarzutu apelacji obrońcy Krzysztofa W. w istocie nie odniósł się do tych okoliczności faktycznych i prawnych, które podniósł obrońca jako uzasadniających ten zarzut. Nie przeanalizował bowiem rzeczywistego znaczenia dla możliwości skutecznego realizowania przez oskarżonego przysługującego mu prawa do obrony, tych zdarzeń, które w toku postępowania pierwszoinstancyjnego zaistniały. Tymczasem nie ulega wątpliwości, że pozbawiony wolności oskarżony uczestniczył w rozprawie odbywającej się w dniach poprzedzających wyznaczony na dzień 21 grudnia 2010 r. termin (k. 377, 394, 427, 451), będąc na nią zawsze doprowadzany z Zakładu Karnego w R. Na rozprawie w dniach: 21 października 2010 r. i 23 listopada 2010 r. występował już z obrońcą z wyboru. W dniu 13 grudnia 2010 r. do sądu wpłynął wniosek tego obrońcy o odroczenie rozprawy przerwanej na dzień 21 grudnia 2010 r., ze względu na to, że „tego samego dnia odbyć się ma posiedzenie w sprawie przerwy w odbywaniu kary, a oskarżonemu bardzo zależy, aby osobiście w nim uczestniczyć” oraz z powodu, „zaplanowanego urlopu obrońcy” i niemożliwości zapewnienia substytucji (k. 466). Zarządzeniem sędziego referenta wniosku tego nie uwzględniono, przy czym w piśmie informującym o tej decyzji, skierowanym do obrońcy w dniu 14 grudnia 2010 r. (k. 467), odniesiono się tylko do kwestii jego samego dotyczących, pomijając zaś te związane z oskarżonym (to jest zadeklarowanej przez niego chęci uczestnictwa w posiedzeniu w przedmiocie rozpoznania jego wniosku o przerwę w karze).
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
