Postanowienie SN z dnia 15 lutego 2011 r., sygn. IV KZ 7/11
Nie ma żadnych wątpliwości co do tego, iż stwierdzenie przez sąd nadrzędny, że nie spełnia ustawowych wymogów dopuszczalności (art. 42 § 4 k.p.k.) wniosek o wyłączenie, którego żądanie obejmuje wszystkich sędziów sądu niższego rzędu, zobowiązuje ten sąd do pozostawienia wniosku bez rozpoznania, co nie wyklucza ani możliwości jego rozstrzygnięcia w części spełniającej ustawowe wymogi - przez sąd, przed którym sprawa się toczy, ani też, ewentualnie, możliwości uzupełnienia braków tego wniosku.
Jakkolwiek przepis art. 42 § 4 k.p.k. stanowi też normę kompetencyjną, wyznaczając właściwość sądu do rozpoznania wniosku o wyłączenie sędziego, to badanie wskazanego w art. 42 § 4 zd. 2 k.p.k. warunku rozpoznania tego wniosku przez sąd nadrzędny, w myśl kryteriów oceny właściwości funkcjonalnej, nie znajduje uzasadnienia co do wniosku, którego ocena według stawianych mu wymogów ustawowych, prowadzi do stwierdzenia wprost niedopuszczalności jego rozstrzygnięcia przez ten sąd.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
