Postanowienie SN z dnia 23 listopada 2011 r., sygn. III UK 10/11
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Halina Kiryło
w sprawie z odwołania Ireny S.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R.
o wcześniejszą emeryturę z tytułu opieki nad dzieckiem,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 23 listopada 2011 r.,
na skutek skargi kasacyjnej ubezpieczonej od wyroku Sądu Apelacyjnego w R.
z dnia 30 września 2010 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w R. wyrokiem z dnia 30 września 2010 r. oddalił apelację Ireny S. od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w T. z dnia 24 czerwca 2010 r., mocą którego oddalono jej odwołane od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w R. z 30 marca 2010 r., odmawiającej wnioskodawczyni prawa do wcześniejszej emerytury z tytułu opieki nad dzieckiem i uchylającej wcześniejszą decyzję z 31 marca 1999 r. o przyznaniu tego świadczenia.
Powyższy wyrok został zaskarżony skargą kasacyjną odwołującej się. Skargę oparto na podstawie naruszenia prawa materialnego przez jego niewłaściwe zastosowanie oraz błędną wykładnię polegające na przyjęciu, że organ rentowy po uprawomocnieniu się decyzji o przyznaniu prawa do emerytury miał w tym przypadku uzasadnione podstawy do wznowienia z urzędu postępowania na podstawie art. 114 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm. dalej ustawa o emeryturach i rentach), a tym bardziej, że w związku z art. 124 ustawy o emeryturach i rentach organ uczynił to błędnie, bez zastosowania trybu wznowienia postępowania przewidzianego w Kodeksie postępowania administracyjnego, a nadto na podstawie naruszenia przepisów postępowania, co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy poprzez przyjęcie, że organ rentowy wznawiając z urzędu postępowanie w sprawie zakończonej prawomocną decyzją - w związku z art. 124 ustawy o emeryturach i rentach - nie zastosował się do obowiązkowej procedury, wynikającej z art. 149 § 1 i art.151 § 1 pkt 2 a także art. 9 i art.10 Kodeksu postępowania administracyjnego w wyniku czego świadczeniobiorca na etapie wznowienia postępowania przez ZUS z urzędu był pozbawiony możliwości obrony oraz art. 233 k.p.c. w zakresie swobodnej oceny dowodów poprzez nieuwzględnienie wcześniej załączonego do wniosku emerytalnego zaświadczenia lekarskiego, wydanego zgodnie z wolą ustawodawcy przez lekarza z poradni specjalistycznej, prowadzącej wówczas leczenie dziecka, a przyjęcie dopiero obecnie dokonanej oceny stanu zdrowia przez lekarza nieuprawnionego do tego oraz bez wymaganej specjalizacji zawodowej lekarza orzecznika ZUS. Wyrokowi temu skarżąca zarzuciła również w związku z art. 233 § 1 k.p.c. naruszenie 1/ art. 114 ust.1 ustawy o emeryturach i rentach w związku z § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 maja 1989 r. w sprawie uprawnień do wcześniejszej emerytury pracowników opiekujących się dziećmi wymagającymi stałej opieki (Dz. U. z 1989 r., Nr 28, poz. 149) oraz przepisów rozdziału trzeciego ustawy o emeryturach i rentach w zakresie kompetencji lekarzy orzeczników ZUS, opiniujących i oceniających stan zdrowia dzieci do lat 16, jak i zakresu ich uprawnień określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 sierpnia 1997 r. (Dz. U. Nr 99, poz. 612) w sprawie orzekania o niezdolności do pracy do celów rentowych w sytuacji kiedy w sprawie nie zostały ujawnione żadne nowe nieznane organowi rentowemu okoliczności lecz istniejące w chwili wydania decyzji pierwszorazowej a emerytura z tego tytułu jest orzekana bezterminowo; 2/ wynikającego z treści art. 124 ustawy o emeryturach i rentach, obowiązku jego stosowania przez organ rentowy w zasadach postępowania o „świadczenie określone w ustawie”, a nie odwrotnie 3/ uchwały Sądu Najwyższego z dnia 5 czerwca 2003 r., sygn. akt III UZP 5/03 oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 kwietnia 1999 r., sygn. akt IV S.A. 693/97; 4/ niewłaściwej interpretacji prawa w związku z wyżej wymienioną uchwałą Sądu Najwyższego; 5/ wykładni prawa zawartej w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 2003 r., sygn. akt II UK 146/02; 6/ art. 2 i 32 Konstytucji RP oraz następstw wynikających z art. 77.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
