Wyrok SN z dnia 25 listopada 2010 r., sygn. I CSK 335/09
Jednolitość Skarbu Państwa jako osoby prawnej wywiera w sferze przepisów proceduralnych ten skutek, że niezależnie od wielości wskazanych w pozwie i orzeczeniu sądu państwowych jednostek organizacyjnych, z których działalnością wiąże się dochodzone roszczenie, stroną pozwaną jest zawsze Skarb Państwa, a nie te jednostki.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Grzegorz Misiurek (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Bogumiła Ustjanicz
w sprawie z powództwa Dariusza S.
przeciwko Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Wojewodę i Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 25 listopada 2010 r.,
skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w W. z dnia 22 grudnia 2008 r.,
oddala skargę kasacyjną i nie obciąża powoda kosztami postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 19 grudnia 2007 r. oddalił powództwo Dariusza S. przeciwko pozwanemu Skarbowi Państwa reprezentowanemu przez Wojewodę i Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego o zapłatę odszkodowania w kwocie 49.177.758,10 zł wraz z ustawowymi odsetkami i kosztami postępowania. Sąd Apelacyjny w W. wyrokiem zaskarżonym skargą kasacyjną oddalił apelację powoda od wyroku Sądu Okręgowego, przyjmując za podstawę rozstrzygnięcia następujące ustalenia i ich ocenę prawną.
W dniu 2 lutego 1999 r. Burmistrz Miasta Z. decyzją Nr 157/99 zezwolił powodowi prowadzącemu działalność gospodarczą na realizację - przy zachowaniu określonych warunków - inwestycji polegającej na zagospodarowaniu wyrobiska poeksploatacyjnego piasku położonego na terenie Nadleśnictwa „D.” z wykorzystaniem odpadów paleniskowych oraz osadów ściekowych i zatwierdził przedstawiony projekt budowlany.
Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia 15 marca 2001 r. stwierdził nieważność decyzji Wojewody z dnia 19 czerwca 2000 r. umarzającej - wszczęte z urzędu - postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza Miasta Z. W dniu 9 kwietnia 2002 r. Wojewoda decyzją Nr 261/I/2002 stwierdził nieważność decyzji Burmistrza Miasta Z. Nr 157/99, a wcześniej - postanowieniem z dnia 5 kwietnia 2002 r. - wstrzymał wykonanie tej decyzji. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia 15 listopada 2002 r. utrzymał w mocy decyzję Wojewody z dnia 9 kwietnia 2002 r. Nieważność obu tych decyzji stwierdził - na skutek skargi powoda - Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 2 września 2003 r., IV SA 5251/02.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
