Postanowienie SN z dnia 13 października 2010 r., sygn. IV KK 250/10
1. W kategoriach nieporozumienia trzeba potraktować pogląd skarżącej o zaistnieniu w sprawie bezwzględnej przyczyny odwoławczej. W wymienionym okresie sprawa jedynie pozostawała w tzw. Referacie asesora, a chociaż nie podejmował on wtedy żadnych czynności i decyzji procesowych, skarżąca dopatruje się zaistnienia wspomnianej przyczyny odwoławczej.
2. Nie wchodzi w grę wskazany w art. 439 § 1 pkt 1 k.p.k. udział w wydaniu orzeczenia osoby nieuprawnionej do orzekania (wszak wyrok w sprawie zapadł 2 lipca 2009 r., a więc po powołaniu asesora na stanowisko sędziego), ani wskazana w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. nienależyta obsada sądu. Ta bowiem zachodzi wtedy, gdy zaistnieje obsada, która w ogóle nie jest znana ustawie albo jest wprawdzie znana ustawie, ale nie jest przewidziana dla danej kategorii spraw w sądzie danego szczebla, czy w danym postępowaniu; poza tym przez nienależytą obsadę trzeba rozumieć wadliwą obsadę przy wydawaniu zaskarżonego orzeczenia.
3. Istotą wniosku (z art. 387 k.p.k.) jest wydanie wyroku skazującego i wymierzenie oskarżonemu określonej kary lub środka karnego, zatem o rażącym naruszeniu prawa można by mówić przede wszystkim wtedy, gdyby któraś z orzeczonych kar jednostkowych, względnie kara łączna odbiegała rozmiarem od kary, o wymierzenie której, przy aprobacie prokuratora, wnosił oskarżony. Nie wyczerpuje to całości zagadnienia, np. za rażące naruszenie art. 387 § 2 i 3 k.p.k. wypadałoby też uznać nieuzgodnione z oskarżonym wprowadzenie do wyroku rozstrzygnięcia przewidzianego w art. 77 § 2 k.k. o wyznaczeniu surowszego ograniczenia do skorzystania z warunkowego zwolnienia, a w ogóle takie ukształtowanie wyroku, którego następstwem będzie pogorszenie sytuacji oskarżonego w porównaniu do tej, która wynikała z wniosku. W przypadku Aleksandra C. trudno mówić o takim pogorszeniu, skoro niezamieszczenie w wyroku wnioskowanego rozstrzygnięcia, o którym mowa w art. 62 k.k., nie zamyka mu możliwości odbywania kary w zakładzie karnym typu półotwartego, co jest w znacznej mierze zależne od woli skazanego (zob. art. 88 § 1 k.k.w.), natomiast zamknęłoby możliwość odbywania kary w zakładzie typu otwartego, chyba że sąd penitencjarny orzekłby zmianę w tym zakresie (art. 74 § 1 k.k.w.).
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
