Wyrok SN z dnia 10 lutego 2009 r., sygn. III KK 305/08
Społeczna szkodliwość czynu jako materialna treść i warunek każdego przestępstwa skarbowego i wykroczenia skarbowego używana jest w kodeksie karnym skarbowym w znaczeniu elementów strony przedmiotowej i podmiotowej czynu. Okoliczności decydujące o stopniu społecznej szkodliwości czynu wymienione są w art. 53 § 7 k.k.s., a ich katalog jest ustawowo zamknięty co oznacza, iż okoliczności w nim nie wymienione nie stanowią elementów strony przedmiotowej i podmiotowej mających wpływ na jego ocenę.
Oceniając stopień społecznej szkodliwości czynu należy wskazać jakie elementy strony przedmiotowej i podmiotowej przemawiają za uznaniem, iż czyn ten nie stanowi przestępstwa, nie jest więc wystarczające ogólnikowe powołanie się na stronę podmiotową i przedmiotową czynu.
Z uzasadnienia:
„Przede wszystkim konieczne jest jednak rozważenie prawidłowości sformułowanych w kasacji zarzutów. Skarżący równocześnie zarzuca naruszenia prawa materialnego, a to art. 53 § 7 k.k.s. i art. 1 § 2 k.k.s. oraz prawa procesowego - art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k. oraz art. 113 § 1 k.k.s. Przypomnieć jedynie należy, na co zwracał uwagę już wielokrotnie Sąd Najwyższy w swoich orzeczeniach, iż obraza prawa materialnego może być przyczyną kasacyjną jedynie wtedy, gdy ma charakter samoistny. Naruszenie prawa materialnego polega bowiem na wadliwym jego zastosowaniu lub niezastosowaniu w orzeczeniu opartym na trafnych ustaleniach faktycznych. O obrazie prawa materialnego nie można więc mówić, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów prawa procesowego (por. m. in. wyrok SN z 23 lipca 1974 r., V KRN 212/74, OSNKW 1974, z. 12, poz. 233, wyrok składu siedmiu sędziów SN z 26 czerwca 1996 r., II KRN 107/92, Wokanda 1996, nr 11, s. 15).
Podkreślić należy, iż skarżący nie kwestionuje w żadnym punkcie dokonanych w sprawie ustaleń faktycznych, iż M. S. jako prezes Zarządu „C.” spółka z o.o., był zobowiązany do odprowadzania do Urzędu Skarbowego pobranych zaliczek na podatek dochodowy z tytułu wypłaconych wynagrodzeń, czego jednak w okresie od lutego do kwietnia 2002 roku nie uczynił, ani też nie kwestionuje subsumpcji do zespołu znamion czynu zabronionego. Skarżący nie zgadza się natomiast z oceną prawnokarną tego czynu dokonaną przez Sąd odwoławczy wskazując przy tym, nie tyle na ocenę okoliczności mających wpływ na stopień społecznej szkodliwości czynu, co na całkowite pominięcie szeregu elementów przedmiotowych i podmiotowych czynu przy tej ocenie. Zarzut obrazy prawa materialnego mógłby więc ulec konkretyzacji dopiero wówczas, gdyby okazało się, iż zarzut obrazy prawa procesowego nie był zasadny.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
