Wyrok SN z dnia 4 listopada 2008 r., sygn. IV KK 127/08
Tylko wówczas dochodzi do wypełnienia przedmiotowego znamienia przytaczanego przestępstwa, gdy posiadanie środka odurzającego lub substancji psychotropowej następuje w ilości pozwalającej na choćby jednorazowe użycie danej substancji, w dawce dla niej charakterystycznej, zdolnej wywołać u człowieka inny niż medyczny skutek.
Wielkości występujących w obrocie (np. będących przedmiotem sprzedaży) porcji - bardzo często o wadze 1 g, przytaczanej przez Sąd Okręgowy w odniesieniu do marihuany - nie sposób utożsamiać z minimalną dawką środka potrzebną (wystarczającą) do jego użycia. Za powszechnie znany można uznać choćby częsty fakt zespołowego zażywania marihuany (przez wspólne wypalenie suszu roślinnego w formie papierosa albo w służącej do tego celu lufce), czy też to, iż marihuanę niejednokrotnie zażywają (nabywają, przyjmują) osoby małoletnie.
Z uzasadnienia:
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja okazała się skuteczna.
W pierwszej kolejności należy zgodzić się z postawionym w skardze zarzutem rażącego naruszenia przez Sąd Okręgowy przepisów art. 457 § 3 i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. Nie wymaga szerszego wywodu, że ostatnie z unormowań miało zastosowanie w rozważanym postępowaniu odwoławczym. Sąd drugiej instancji wydał wszak orzeczenie o charakterze reformatoryjnym, a zatem żadnych wątpliwości nie budzi, że uzasadnienie tego orzeczenia winno szczegółowo wskazywać powody uznania orzeczenia sądu pierwszej instancji za dotknięte błędem oraz wyczerpująco, zgodnie z regułami przytaczanego przepisu, odnosić się do wszystkich faktów i okoliczności mających znaczenie w rozstrzyganej sprawie, w tym wskazywać, które fakty sąd odwoławczy uznał za udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał za wiarygodne dowodów przeciwnych (zob. m. in. wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 26 marca 2008 r., V KK 376/07, Lex nr 54397; z dnia 16 stycznia 2008 r., V KK 97/07, Lex 361671; z dnia 4 czerwca 2002 r., II KKN 316/01, Lex 54397). Wobec tego zaś, że sąd odwoławczy w sposób diametralnie odmienny, niż sąd pierwszej instancji, rozstrzygnął w kwestii odpowiedzialności karnej oskarżonego, i to dopatrując się przesłanek braku przestępności jego zachowania odmiennych także i od tych, które w apelacji wskazał obrońca, poza sporem musi pozostać, że z tym większą starannością sąd ten winien był respektować wymogi wskazanego przepisu, odnoszące się do uzasadnienia wyroku. Niestety trzeba stwierdzić, że o ile Sąd Okręgowy w wystarczającym zakresie - zgodnym z dyspozycją art. 457 § 3 k.p.k. - wykazał bezzasadność zarzutu obrazy prawa materialnego w formie prezentowanej w apelacji, o tyle z obowiązku wskazania podstaw faktycznych i dowodowych swego rozstrzygnięcia, zwłaszcza w konfrontacji z ustaleniami przyjętymi za podstawę rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji, nie wywiązał się w sposób należyty. W istocie trzeba zaś stwierdzić, że lakoniczność wywodu uzasadnienia zaskarżonego kasacją wyroku (sprowadzającego się zaledwie do kilku zdań) wprost nie pozwala na ostateczną konkluzję w ocenie trafności wnioskowania sądu odwoławczego w przedmiocie odpowiedzialności karnej oskarżonego.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
