Uchwała SN z dnia 30 października 2008 r., sygn. I KZP 22/08
Sąd Najwyższy w składzie:
Przewodniczący: Prezes SN Lech Paprzycki
Sędziowie SN: Krzysztof Cesarz, Małgorzata Gierszon, Henryk Gradzik, Przemysław Kalinowski (sprawozdawca), Dariusz Świecki, Stanisław Zabłocki
Protokolant: Anna Zajączkowska
przy udziale Prokuratora Prokuratury Krajowej Aleksandra Herzoga
i przedstawiciela Rzecznika Praw Obywatelskich Janiny de Michelis
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
przekazanego na podstawie art. 60 § 2 ustawy z dnia 23 listopada 2002 r. o Sądzie Najwyższym (Dz. U. Nr 240, poz. 2052 z późn. zm.) w zw. z art. 16 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 15 lipca 1987 r. o Rzeczniku Praw Obywatelskich (tekst jednolity: Dz. U. z 2001 r. Nr 14, poz. 147 z późn. zm.), wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich o podjęcie uchwały wyjaśniającej występujące w orzecznictwie sądów powszechnych rozbieżności w wykładni przepisu art. 155 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. z 1997r. Nr 90, poz. 557 z późn. zm.), zawierającej odpowiedź na pytanie:
„Czy użyte w przepisie art. 155 k.k.w. pojęcie „przerwa w wykonaniu kary pozbawienia wolności” powinno być interpretowane (w oparciu o wykładnię systemową i funkcjonalną) wyłącznie jako przerwa, o której mowa w art. 153 k.k.w., czy również (w oparciu o wykładnię językową) jako każda faktyczna przerwa w wykonywaniu kary pozbawienia wolności, wyjąwszy bezprawną?”
uchwalił udzielić następującej odpowiedzi:
Pojęcie „przerwa w wykonaniu kary pozbawienia wolności” - w rozumie- niu art. 155 § 1 k.k.w. - obejmuje przerwę udzieloną przez sąd penitencjarny na podstawie art. 153 k.k.w., a także okres, w jakim skazany - po wprowadzeniu tej kary do wykonania - nie odbywał jej w dalszym ciągu w wyniku zawieszenia wobec niego postępowania wykonawczego z przyczyn wymienionych w art. 153 k.k.w.
Uzasadnienie
Rzecznik Praw Obywatelskich w uzasadnieniu wniosku o podjęcie uchwały interpretującej pojęcie „przerwa w wykonaniu kary pozbawienia wolności”, użytego w art. 155 § 1 k.k.w., powoływał się na potrzebę wyjaśnienia rozbieżności w wykładni tego przepisu występujących w orzecznictwie sądów powszechnych. Prezentując problem Wnioskodawca odniósł go do sytuacji skazanych, którym sądy odmówiły udzielenia warunkowego zwolnienia z odbycia reszty kary pozbawienia wolności w trybie przewidzianym w art. 155 § 1 k.k.w., a którzy odbyli minimalną część kary określoną w tym przepisie (co najmniej 6 m-cy) przez zaliczenie okresu tymczasowego aresztowania na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności. Wobec uchylenia izolacyjnego środka zapobiegawczego w toku procesu, oskarżeni ci odzyskali wolność, natomiast po zapadnięciu prawomocnych wyroków korzystali z odroczenia wykonania kary przez okres co najmniej roku. Rozstrzygając wnioski o warunkowe przedterminowe zwolnienie z odbycia reszty kary pozbawienia wolności sądy orzekające w tych sprawach stosowały rzeczywiście różną wykładnię art. 155 k.k.w. W ramach interpretacji pojęcia „przerwa w wykonaniu kary pozbawienia wolności” przyjmowano m.in., że wymaganie to spełnia:
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
