Postanowienie SN z dnia 10 sierpnia 2005 r. sygn. II KK 393/04
(...) przepis art. 440 k.p.k. zastąpił poprzednio obowiązujący art. 389 k.p.k. z 1969 r. przy nieco odmiennym zredagowaniu. Niezbyt szczęśliwa redakcja przepisu 389 d.k.p.k. wywołała spór, czy uchylenie orzeczenia w tym trybie może również następować jedynie na korzyść oskarżonego. Spór ten - jak stwierdzono w piśmiennictwie (St. Zabłocki - w komentarzu do KPK wyd. 2004, tom III, str. 207) w znacznej części polegał na nieporozumieniu. Samo uchylenie orzeczenia nie przesądza, niejako samoistnie o pogorszeniu sytuacji oskarżonego. Decydujące są dopiero możliwości, jakimi po uchyleniu orzeczenia dysponuje sąd pierwszoinstancyjny. Stąd też i na gruncie poprzedniej regulacji, w wypadku uchylenia i przekazania sprawy w trybie art. 389 d.k.p.k. do ponownego rozpoznania orzekanie na korzyść czy też na niekorzyść uzależnione było na tym czy uchylone orzeczenie było w ogóle zaskarżone na niekorzyść, czy też tylko na korzyść. Obecna redakcja przepisu 440 k.p.k. operuje alternatywą rozłączoną („zmiana na korzyść” albo uchylenie - w obu wypadkach niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów. Jeśli zatem orzeczenie zaskarżone było na niekorzyść oskarżonego, to uchylenie tego orzeczenia (nawet gdy następuje niezależnie od granic środka odwoławczego i podniesionych zarzutów) nie tworzy pola dla zakazu reformationis in peius przy ponownym rozpoznaniu sprawy. Zakaz ten obowiązuje bowiem w postępowaniu ponownym jedynie wówczas, gdy orzeczenie uchylone w ogóle nie było zaskarżone na niekorzyść oskarżonego (St. Zabłocki − ibidem).
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
