Postanowienie SN z dnia 26 września 2005 r. sygn. II PK 98/05
Nie stanowi istotnego zagadnienia prawnego uzasadniającego przyjęcie kasacji do rozpoznania (art. 393 § 1 pkt 1 k.p.c.) problem prawny, którego wyjaśnienie nie miałoby żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy w ustalonym stanie faktycznym.
Przewodniczący SSN Katarzyna Gonera.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 26 września 2005 r. sprawy z powództwa Zygmunta K. przeciwko Gospodarstwu Rolnemu Skarbu Państwa w P. o zapłatę, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 16 grudnia 2004 r. [...]
odmówił przyjęcia kasacji do rozpoznania.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu wyrokiem z 3 sierpnia 2004 r. [...] uwzględnił częściowo roszczenie Zygmunta K. i zasądził na jego rzecz od pozwanego Gospodarstwa Rolnego Skarbu Państwa w P. kwotę 10.546,74 zł tytułem wyrównania wynagrodzenia. W pozostałej części powództwo zostało oddalone (powód domagał się z tego tytułu kwoty 41.693,03 zł).
Powód zaskarżył apelacją powyższy wyrok w części oddalającej jego powództwo. Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu wyrokiem z 16 grudnia 2004 r. [...] oddalił apelację powoda od wyroku Sądu Okręgowego.
Kasację od wyroku Sądu Apelacyjnego wniósł powód, zaskarżając wyrok ten w całości. Kasację oparto na podstawach: 1) naruszenia prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz.U. Nr 19 poz. 145 ze zm.) w wyniku uznania, że wynagrodzenie radcy prawnego - a powód był zatrudniony u strony pozwanej w tym charakterze -należy przyrównać do wynagrodzenia przewidzianego dla stanowiska pracy starsze-go specjalisty, a nie głównego specjalisty, ewentualnie innego równorzędnego stanowiska pracy, oraz w wyniku uznania, że wynagrodzenia radcy prawnego nie można porównywać do wynagrodzenia pracownika kierującego zespołem podległych mu służbowo osób; 2) naruszenia przepisów postępowania, a w szczególności art. 233 § 1 k.p.c. w związku z art. 391 k.p.c. w wyniku przekroczenia przez Sąd Apelacyjny granic swobodnej oceny dowodów, polegającego na przyjęciu, że Ewa K. nie zajmowała u strony pozwanej stanowiska głównego specjalisty albo stanowiska mu równorzędnego, a stanowisko takie zajmowała Izabela K., oraz że Ewa K. nie zajmowała u strony pozwanej samodzielnego stanowiska pracy; art. 385 k.p.c, poprzez jego zastosowanie, podczas gdy apelacja powoda była w pełni zasadna; art. 328 § 2 k.p.c. w związku z art. 391 k.p.c, polegającego na niepodaniu podstawy faktycznej rozstrzygnięcia, tj. nie wskazaniu dowodów, na których Sąd się oparł, a innym odmówił wiarygodności.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
