Uchwała SN z dnia 30 listopada 2004 r. sygn. I KZP 26/04
Odpowiednie stosowanie - z mocy art. 41 § 1 k.p.s.w. - w postępowaniu w sprawach o wykroczenia przepisu art. 183 § 1 k.p.k., w jego brzmieniu ustalonym przez ustawę z dnia 10 stycznia 2003 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego ... (Dz. U. Nr 17, poz. 155), nie oznacza, aby osoba przesłuchiwana w charakterze świadka (składająca oświadczenie dowodowe w tym charakterze) w sprawie o wykroczenie mogła uchylić się od odpowiedzi na pytanie, jeżeli jej udzielenie mogłoby narazić osobę dla niej najbliższą na odpowiedzialność tylko za wykroczenie.
Przewodniczący: Pierwszy Prezes SN L Gardocki.
Sędziowie: SN T. Grzegorczyk (sprawozdawca), SA (del. do SN) T. Duski.
Prokurator Prokuratury Krajowej: A. Herzog.
Sąd Najwyższy w sprawie Stanisława W., po rozpoznaniu, przedstawionego na podstawie art. 441 § 1 k.p.k., przez Sąd Okręgowy w P., postanowieniem z dnia 6 września 2004 r, zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:
„Jak należy rozumieć ujęty w art. 41 § 1 k.p.s.w. zwrot «stosuje się odpowiednio przepisy art. 183 k.p.k.» - w szczególności, czy osoba przesłuchiwana w charakterze świadka w sprawie o wykroczenie może uchylić się od odpowiedzi na pytanie, jeżeli jej udzielenie mogłoby narazić osobę najbliższą na odpowiedzialność za wykroczenie?"
uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.
UZASADNIENIE
Przedstawione Sądowi Najwyższemu zagadnienie prawne powstało na tle następującego stanu faktycznego. Stanisław W., jako posiadacz samochodu Daewoo Lanos, który w dniu 5 maja 2003 r. uczestniczył w kolizji drogowej, a którym to pojazdem, jak ustalono jechał on w charakterze pasażera, został wezwany do Sekcji Ruchu Drogowego Komendy Miejskiej Policji w P. dla podania - stosownie do wymogu płynącego z art. 78 ust. 4 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym z 1997 r. (Dz. U z 2003 r. Nr 58, poz. 515 ze zm.) - informacji, kim była osoba prowadząca wskazany samochód w dniu zdarzenia. Stawiwszy się w dniu 25 września 2003 r. potwierdził, że jechał jako pasażer dnia 5 maja 2003 r. wskazanym samochodem, ale odmówił udzielenia odpowiedzi odnośnie osoby kierującej wówczas tym pojazdem, powołując się na to, iż odpowiedź może obciążać osobę mu najbliższą, co utrwalono „notatką z rozpytania". W związku z powyższym Stanisław W. został w tym samym dniu przesłuchany już jako osoba podejrzana o popełnienie wykroczenia z art. 65 § 2 k.w., czyli nieudzielenia wbrew obowiązkowi wiadomości właściwemu organowi. W złożonych wówczas wyjaśnieniach, opisując zdarzenie z dnia 5 maja 2003 r., nie przyznał się on do stawianego mu zarzutu wskazując, że „zgodnie z przepisami k.p.k. i k.p.o.w." miał prawo odmowy udzielenia odpowiedzi na pytanie, „jeżeli naraziłoby to na odpowiedzialność kary lub za wykroczenie osobę bliską", przeto nie może odpowiadać teraz za czyn z art. 65 § 2 k.w. Podtrzymał to stanowisko także jako obwiniony o powyższe wykroczenie, na rozprawie przez Sądem Rejonowym w P. Sąd ten wyrokiem z dnia 8 kwietnia 2004 r. uznał jednak Stanisława W. za winnego wykroczenia z art. 65 § 2 k.w. i wymierzył mu za to karę 500 zł grzywny.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
