Wyrok SN z dnia 6 czerwca 2003 r. sygn. III RN 227/01
Tymczasowe aresztowanie funkcjonariusza Służby Więziennej i wniesienie przeciwko niemu aktu oskarżenia nie stanowią przesłanek fakultatywnej decyzji o zwolnieniu ze służby (art. 39 ust. 2 pkt 4 i ust. 3 pkt 2 i 5 w związku z art. 37 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej, jednolity tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 207, poz. 1761 ze zm.).
Przewodniczący SSN Zbigniew Myszka
Sędziowie SN: Andrzej Kijowski (sprawozdawca), Herbert Szurgacz
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 czerwca 2003 r. sprawy ze skargi Jana M. na decyzję Ministra Sprawiedliwości z dnia 27 września 2000 r. [...] w przedmiocie zwolnienia ze służby, na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 marca 2001 r. [...]
1) oddaIił rewizję nadzwyczajną
2) zasądził od Ministra Sprawiedliwości na rzecz Jana M. kwotę 180 zł (sto osiemdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu z rewizji nadzwyczajnej.
Uzasadnienie
Minister Sprawiedliwości decyzją z dnia 27 września 2000 r. [...] utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Generalnego Służby Więziennej z dnia 17 lipca 2000 r, wydaną na podstawie art. 39 ust. 3 pkt 5 i ust. 4 ustawy z dnia 26 kwietnia 1996 r. o Służbie Więziennej (obecnie jednolity tekst: Dz.U. z 2002 r. Nr 207, poz. 1761 ze zm.), mocą której sierżant Jan M. został zwolniony ze Służby Więziennej ze względu na ważny interes służby. W uzasadnieniu decyzji podniesiono, że Prokuratura Okręgowa w Ł. przedstawiła temu funkcjonariuszowi zarzut popełnienia przestępstwa z art. 228 § 1 i § 3 k.k. , po czym skierowała przeciwko niemu akt oskarżenia do Sądu Rejonowego w Ł. W tej sytuacji sierżant Jan M. został przez przełożonego właściwego w sprawach osobowych zawieszony w czynnościach i odsunięty od wykonywania obowiązków służbowych. Skoro jednak materiał dowodowy zebrany w postępowaniu przygotowawczym wskazuje na popełnienie czynu, który w swej istocie jest naruszeniem podstawowych zadań Służby Więziennej określonych w art. 1 ust. 3 pkt 2 powołanej wyżej ustawy, to usprawiedliwione jest stanowisko organu pierwszej instancji, że ważny interes służby wymaga zwolnienia z niej sierżanta Jana M., który zajmował stanowisko służbowe związane z „wypełnianiem istotnej roli w procesie oddziaływania penitencjarnego i w zakresie zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania karnego". Dopuszczenie się przez sierżanta Jana M. rażącego naruszenia zadań Służby Więziennej, realizującej funkcje państwa w zakresie tymczasowego aresztowania i wykonania kary pozbawienia wolności, miało negatywny wydźwięk społeczny i spowodowało pogorszenie wizerunku Służby Więziennej w opinii publicznej, co jest tym bardziej zrozumiałe, jeżeli wziąć po uwagę, iż funkcjonariusz powinien wykazywać nieskazitelny charakter i cieszyć się nieposzlakowaną opinią a tymczasem zachowanie oskarżonego miało związek z przestępczością zorganizowaną [...]. Minister Sprawiedliwości nie podzielił twierdzenia odwołującego się, że organ pierwszej instancji bezzasadnie przyjął konieczność zwolnienia ze służby przed wydaniem wyroku w sprawie karnej, a poza tym stwierdził, że zawieszenie postępowania dyscyplinarnego do czasu prawomocnego zakończenia postępowania karnego pozostaje bez znaczenia dla postępowania administracyjnego w przedmiocie zwolnienia ze służby w trybie art. 39 ust. 3 pkt 5 ustawy, które toczy się niezależnie. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 12 marca 2001 r. [...] wydanym po rozpoznaniu skargi Jana M., uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji. W motywach tego rozstrzygnięcia stwierdził, iż przepis art. 39 ust. 3 pkt 5 ustawy o Służbie Więziennej, będący materialnoprawną podstawą zaskarżonej decyzji, stanowi, że funkcjonariusza można zwolnić ze służby w przypadku, gdy wymaga tego ważny interes służby. Sformułowanie „można zwolnić" oznacza, że zwolnienie ma fakultatywny charakter i zostało pozostawione tzw. uznaniu administracyjnemu. Zanim organ administracyjny zdecyduje, w jakim zakresie uczyni użytek ze swego uprawnienia, powinien wnikliwie i wszechstronnie wyjaśnić stan faktyczny, a następnie rozważyć go w świetle wszystkich przepisów prawa materialnego mogących znaleźć zastosowanie w danej sprawie (art. 7, art. 10 § 1 i art. 77 k.p.a.). Minister Sprawiedliwości nie przeprowadził jednak takiego postępowania i ograniczył się do twierdzenia, że skarżącemu został przedstawiony zarzut naruszenia art. 228 § 1 i § 3 k.k., a następnie skierowano przeciwko niemu akt oskarżenia do Sądu Rejonowego w Ł. Tymczasem fakt ten nie świadczy jeszcze o popełnieniu czynu opisanego w akcie oskarżenia, zwłaszcza, że zgodnie z art. 42 ust. 3 Konstytucji RP każdego uważa się za niewinnego dopóty, dopóki jego wina nie zostanie stwierdzona prawomocnym wyrokiem sądu. Czyn zarzucany skarżącemu nie został też ustalony w postępowaniu dyscyplinarnym, które zawieszono do czasu prawomocnego zakończenia postępowania karnego.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
