Uchwała SN z dnia 26 września 2002 r. sygn. I KZP 23/02
1. W sytuacji gdy postanowienie o odmowie wszczęcia śledztwa lub dochodzenia albo o jego umorzeniu zostało zaskarżone wyłącznie na korzyść podejrzanego, obowiązuje zakaz reformationis in peius, przewidziany w art. 434 § 1 oraz w art. 443 k.p.k.
2. W wypadku wniesienia przez prokuratora aktu oskarżenia, mimo że - ze względu na zakaz reformationis in peius - dochodzenie lub śledztwo powinno być umorzone, postępowanie sądowe ulega umorzeniu na podstawie art. 17 § 1 pkt 11 k.p.k.
Przewodniczący: sędzia SN S. Zabłocki (sprawozdawca).
Sędziowie SN: J. Kubiak, D. Rysińska.
Zastępca Prokuratora Generalnego: R. Stefański.
Sąd Najwyższy w sprawie Lidii L. po rozpoznaniu, przekazanego na podstawie art. 441 § 1 k.p.k. przez Sąd Okręgowy w P., postanowieniem z dnia 18 kwietnia 2002 r., zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:
„1. Czy wyrażony w art. 434 § 1 k.p.k., zakaz reformationis in peius oraz wyrażony w art. 443 k.p.k., tzw. pośredni zakaz reformationis in peius odnosi się także do decyzji podejmowanych przez prokuratora w stadium postępowania przygotowawczego?, jeśli zaś tak, to 2. czy wniesienie do sądu - wbrew temu zakazowi - aktu oskarżenia wywołuje wszelkie skutki wniesienia skargi, czy też powinno być, przy zastosowaniu art. 17 § 1 pkt 9 k.p.k., uznane za czynność prawnie bezskuteczną?"
uchwalił udzielić odpowiedzi j a k wyżej.
UZASADNIENIE
I. Zagadnienie prawne przedstawione przez Sąd Okręgowy w P. wyłoniło się na tle następującej sytuacji procesowej:
Na skutek zawiadomienia o przestępstwie, złożonego przez pokrzywdzonego Władysława K., i po przeprowadzeniu czynności sprawdzających, postanowieniem z dnia 30 sierpnia 1999 r. wszczęte zostało dochodzenie o przestępstwo określone w art. 157 § 1 k.k. W jego wstępnej fazie przesłuchano w charakterze świadka Lidię L, której następnie postawiono zarzut, że w dniu 21 sierpnia 1999 r. w P. uderzyła drewnianym butem w prawą rękę Władysława K., powodując u niego złamanie wyrostka rylcowatego prawego, co spowodowało naruszenie czynności prawej kończyny górnej na czas dłuższy aniżeli dni siedem, to jest o czyn określony w art. 157 § 1 k.k. Podejrzana nie przyznała się do zarzuconego jej czynu i odmówiła złożenia wyjaśnień.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
