Wyrok SN z dnia 18 lipca 2002 r. sygn. III RN 48/02
Z samego faktu przebywania w miejscowości, w której znajdował się obóz koncentracyjny nie wynika domniemanie, że osoba ubiegająca się o uprawnienia kombatanckie podlegała represjom określonym w art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. a oraz w art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (jednolity tekst: Dz.U. z 1997 r. Nr 142, poz. 950 ze zm.).
Przewodniczący SSN Roman Kuczyński (sprawozdawca)
Sędziowie SN: Beata Gudowska, Barbara Wagner
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 lipca 2002 r. sprawy ze skargi Albiny Bożeny S. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w przedmiocie przyznania uprawnień kombatanckich, na skutek rewizji nadzwyczajnej Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego od wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego-Ośrodka Zamiejscowego w Szczecinie z dnia 6 września 2001 r. [...]
oddalił rewizję nadzwyczajną.
Uzasadnienie
Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia 26 kwietnia 2001 r. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 127 § 3 KPA utrzymał w mocy decyzję z dnia 26 czerwca 2000 r. o odmowie przyznania uprawnień kombatanckich Albinie Bożenie S. Wystąpiła ona z wnioskiem o przyznanie uprawnień z tytułu odebrania jej rodzicom oraz osadzenia w hitlerowskim obozie koncentracyjnym w Siegmar-SchÖnau (filia obozu we Flossenburgu) od lipca 1943 r. do maja 1945 r. Wniosek ten nie uzyskał rekomendacji stowarzyszenia, o której mowa w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (jednolity tekst: Dz.U. z 1997 r. Nr 142, poz. 950 ze zm.). Organ wydając decyzję uznał, że skarżąca nie udokumentowała represji określonych w art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. a oraz art. 2 pkt 2 ustawy o kombatantach. Międzynarodowa Służba Poszukiwań w Arolsen nie potwierdziła - zdaniem organu - pobytu skarżacej w obozie w Siegmar Schónau i po odebraniu jej rodzicom w celu eksterminacji lub przymusowego wynarodowienia. Stwierdzono, że z zaświadczenia Międzynarodowej Służby Poszukiwań wynika, że przebywała w miejscowości Siegmar-Schónau razem ze swoimi krewnymi. Odmówiono mocy dowodowej oświadczeniu świadka, ponieważ nie przedstawiono dokumentów potwierdzających fakt jego pobytu w hitlerowskim obozie koncentracyjnym Siegmar-Schónau. Świadek tylko „dowiedział się" o zaginięciu wnioskodawczyni, co nie jest wiarygodnym dowodem w sprawie.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
