Wyrok SN z dnia 6 czerwca 2002 r., sygn. III RN 89/01

Zgłaszającym towar do odprawy celnej i odpowiedzialnym z tytułu długu celnego w przywozie jest podmiot reprezentowany przez agencję celną będącą przedstawicielem bezpośrednim importera. W takim przypadku nie ma zasto­sowania art. 258 § 1 ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. Kodeks celny (Dz.U. Nr 23, poz. 117 ze zm.).

Przewodniczący SSN Jerzy Kwaśniewski, Sędziowie SN: Józef Iwulski, Andrzej Wróbel (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 czerwca 2002 r. sprawy ze skargi Andrzeja M. prowadzącego Firmę Usługowo-Handlową „P.” w G. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł w W. z dnia 26 stycznia 2000 r. [...] w przed­miocie wymiaru cła, na skutek rewizji nadzwyczajnej Ministra Sprawiedliwości [...] od wyroku Naczelnego Sadu Administracyjnego w Warszawie-Ośrodka Zamiejscowego w Poznaniu z dnia 10 sierpnia 2000 r. [...]

uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Naczelnemu Sądowi Admi­nistracyjnemu-Ośrodkowi Zamiejscowemu w Poznaniu do ponownego rozpoznania.

Uzasadnienie

Dyrektor Urzędu Celnego w R. w dniu 28 września 1999 r. wydał na podstawie art. 65 § 6 Kodeksu celnego nakaz płatniczy długu celnego wzywający firmę Handlo­wo-Usługową „P." w G. do zapłaty kwoty 40.404,10 zł z tytułu długu celnego oraz kwoty 12.122,60 zł z tytułu odsetek.

W odwołaniu od tego nakazu strona zarzuciła sprzeczność istotnych ustaleń z zebranym w sprawie materiałem dowodowym, naruszenie przepisów art. 121 § 1, 122 i 125 Ordynacji podatkowej, naruszenie prawa materialnego przez błędną wy­kładnię art. 258 Kodeksu celnego, niezastosowanie art. 231 § 1 pkt 1 i 242 Kodeksu celnego oraz niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Strona odwołująca się podniosła w szczegól­ności, że zgłoszenia celnego sprowadzonego z zagranicy paliwa dokonała, na pod­stawie pełnomocnictwa do przedstawicielstwa bezpośredniego, Agencji Celnej „O.", na rachunek której przekazano środki finansowe tytułem przedpłaty na należności celne i podatkowe wynikające z odpraw tych towarów. Agencja nie uiściła jednak należności celnych i podatkowych, o czym Urząd Celny poinformował „P." po kilku miesiącach. Naruszono przy tym art. 231 § 1 pkt 1, art. 242 § 1 i art. 258 § 1 Kodek­su celnego i nie dochodzono od Agencji Celnej bezzwłocznego zaspokojenia długu celnego ze złożonego zabezpieczenia. Opieszałość organu celnego przejawiła się też w zwłoce w udzieleniu „P." odpowiedzi na jego pismo z 25 marca 1999 r. Nadto odwołujący się stwierdził, że stroną postępowania powinna być „O.” Agencja Celna, a nie „P.". Dług celny powstał bowiem z wyłącznej winy tej Agencji, która nie dopełniła obowiązku wynikającego z art. 258 § 1 Kodeksu celnego.

Treści dostępne dla abonentów IFK Platformy Księgowych i Kadrowych

Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

• Codzienne aktualności prawne
• Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
• Bogatą bibliotekę materiałów wideo
• Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty

Zamów teraz Masz już konto? Zaloguj się