Uchwała SN z dnia 22 września 1995 r., sygn. I KZP 31/95
1. Użyte w art. 277 § 1 k.p.k. określenie: „prawo do osobistego przejrzenia akt”, jako ściśle związane z prawem do obrony, oznacza prawo do osobistego zapoznania się przez podejrzanego z materiałami zebranymi w toku postępowania przygotowawczego w granicach uzasadnionych rzeczowymi potrzebami tej czynności.
2. Do kryteriów rzeczowości owych potrzeb zaliczyć należy w szczególności obszerność materiału dowodowego i jego czytelność oraz indywidualne zdolności percepcyjne podejrzanego, związane np. z jego wykształceniem lub stanem zdrowia. Kierując się tymi kryteriami organ procesowy powinien określić czas i stworzyć odpowiednie warunki techniczno-organizacyjne umożliwiające podejrzanemu swobodne zapoznanie się z aktami sprawy.
Celowe nieskorzystanie przez podejrzanego z tego uprawnienia w warunkach uwzględniających wskazane wyżej kryteria – zmierzające do przewlekania postępowania – może być uznane za nadużycie prawa do obrony.
Sąd Najwyższy w sprawie Piotra S., po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Apelacyjny w Poznaniu, postanowieniem z dnia 6 lipca 1995 r. zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy: „Jak należy interpretować użyte w art. 277 § 1 k.p.k. sformułowanie „prawo do osobistego przejrzenia akt” oraz jakimi przesłankami należy kierować się dążąc do ustalenia, czy prawo to zostało zachowane, czy też dopuszczono się jego naruszenia?”
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
