Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 2 października 1993 r., sygn. WZP 1/93
1. Przewidziana w art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 21 maja 1963 r. o dyscyplinie wojskowej oraz o odpowiedzialości żołnierzy za przewinienia dyscyplinarne i za naruszenie honoru i godności żołnierskiej (j.t. Dz.U. z 1992 r., nr 5, poz. 17) kara zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych nie może być orzekana jako kara samoistna.
2. Karę tę w każdym wypadku wymierza się fakultatywnie, niezależnie od tego, czy na podstawie innych ustaw wymierzana byłaby obligatoryjnie.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu wniosku Prezesa Izby Wojskowej Sądu Najwyższego z dnia 14 kwietnia 1993 r. – skierowanego na podstawie art. 16 ust. 3 ustawy z dnia 20 września 1984 r. o Sądzie Najwyższym (j.t. Dz.U. z 1990 r., nr 26, poz. 153 z późn. zm.) przez Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego składowi siedmiu sędziów – o podjęcie uchwały mającej na celu wyjaśnienie budzącego wątpliwości art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 21 maja 1963 r. o dyscyplinie wojskowej oraz odpowiedzialności żołnierzy za przewinienia dyscyplinarne i za naruszenie honoru i godności żołnierskiej (j.t. Dz.U. z 1992 r., nr 5, poz. 17), a mianowicie:
a) Czy przewidziana w tym przepisie kara zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych jest karą samoistną, czy dodatkową, tzn. wymierzaną wyłącznie obok zasadniczej kary dyscyplinarnej?
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
