Wyrok SN z dnia 18 stycznia 1991 r., sygn. I KR 120/90
Zasada in dubio pro reo ma zastosowanie w ściśle określonych warunkach, a jednym z nich jest obowiązek oceny zebranych w sprawie dowodów przemawiających za tezą oskarżenia. Samo ich zestawienie oraz przeciwstawienie im dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego pozostaje w sprzeczności z tym przepisem i uzasadnia twierdzenie, iż w takim wypadku sąd orzekający uchylił się od oceny dowodów.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 16 stycznia 1991 r. sprawy Marka K. i innych, oskarżonych z art. 148 § 1 k.k. w zb. z art. 210 § 1 k.k., z powodu rewizji wniesionych przez obrońców oskarżonych oraz prokuratora od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Ł. z dnia 12 marca 1990 r. – I. uchylił zaskarżony wyrok w części uniewinniającej Marka K. od zarzutu opisanego w pkt II aktu oskarżenia i w tym zakresie jego sprawę przekazał Sądowi Wojewódzkiemu w Ł. do ponownego rozpoznania (...); II. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy (...).
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
