Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 16 czerwca 1989 r., sygn. V KZP 11/89
I. W wypadku gdyby ponowne tymczasowe aresztowanie podejrzanego w związku z zarzutem popełnienia tego samego czynu zostało zastosowane w tej samej sprawie przez prokuratora po upływie 6-miesięcznego okresu, to jako podjęte przez organ nieuprawniony (art. 222 § 2 pkt 2 k.p.k.) byłoby ono „oczywiście niesłuszne” w rozumieniu art. 487 § 4 k.p.k., co zwalniałoby sąd od analizy dowodów, które stanowiły merytoryczną podstawą stosowania tego środka.
II. Jeżeli jednak oskarżony pozostawał pod zarzutem popełnienia kilku przestępstw i gdy co do części z nich zapadł już prawomocny wyrok, skazujący go na karę pozbawienia wolności i z zaliczeniem na jej poczet okresu tymczasowego aresztowania, zastosowanego pierwotnie w związku z wszystkimi tymi zarzutami, zaś co do jednego z tych czynów toczy się następnie postępowanie wskutek wniesienia i rozpoznania rewizji nadzwyczajnej, to po uchyleniu wyroku i przekazaniu sprawy prokuratorowi do uzupełnienia śledztwa co do jednego z tych czynów, nie jest to już „ponowne” tymczasowe aresztowanie „w tej samej” sprawie, lecz „w innej sprawie”. W takiej sytuacji poprzednio zastosowane tymczasowe aresztowanie przekształciło się w odbywanie kary za inne przestępstwa osądzone w innej sprawie i okresy tymczasowego aresztowania z obu spraw nie podlegają zsumowaniu, lecz należy je liczyć oddzielnie.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
