Wyrok SN z dnia 17 marca 1971 r., sygn. III URN 16/70
I. Dla uznania nadal zatrudnionego pracownika za inwalidę III grupy konieczne jest (poza wypadkami określonymi w przepisach szczególnych, jak np. § 22 ust. 3, § 28 i § 36 ust. I rozporządzenia Przewodniczącego Komitetu Pracy i Płac z dnia 12.VIII.1968 r. Dz. U. Nr 32, poz. 221) spełnienie w zasadzie dwóch przesłanek: stałego lub długotrwałego naruszenia sprawności organizmu i obniżenia zarobków o ponad 1/3.
II. W sytuacjach wyjątkowych, gdy komisje lekarskie (biegli sądowi) stwierdzą, że ubiegający się o rentę zatrudniony jest przy pracy bezwzględnie dla niego z powodu uszkodzenia zdrowia przeciwwskazanej, wysokość zarobku nie może sama przez się stanowić podstawy do odmowy uznania danej osoby za inwalidę.
III. Paragraf 28 cytowanego wyżej rozporządzenia Przewodniczącego Komitetu Pracy i Plac z dnia 12.VIII.1968 r., podający wykaz obrażeń i następstw pourazowych, nie uwzględnia wszystkich obrażeń powypadkowych. Obrażenia więc cięższe, naruszające sprawność ustroju w poważniejszym stopniu niż wymienione w § 28, należy uznać za szczególne naruszenie sprawności organizmu, uzasadniające inwalidztwo niezależnie od osiąganych zarobków.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
