Wyrok SN z dnia 28 grudnia 1967 r., sygn. I PR 391/67
Członkowi spółdzielni pracy zwolnionemu z pracy wskutek konieczności zmniejszenia stanu zatrudnienia należy się odszkodowanie przewidziane w art. 127 § 3 ustawy z 17 lutego 1961 r. o spółdzielniach i ich związkach (Dz.U. Nr 12, poz. 61) tylko wtedy, gdy po ustaniu tej konieczności spółdzielnia bezpodstawnie nie nawiązała z nim spółdzielczego stosunku pracy, mimo że mogła go zatrudnić w ramach tego stosunku na czas nie określony lub określony.
Odszkodowanie to nie przysługuje członkowi spółdzielni pracy, który w okresie bezpodstawnego nie zatrudnienia go przez tę spółdzielnię nie pozostawał bez pracy, lecz zarabiał co najmniej tyle, ile zarobiłby w spółdzielni w ramach spółdzielczego stosunku pracy; jeżeli zaś zarabiał mniej, może żądać wyrównania swych zarobków do wysokości przeciętnego z ostatnich trzech miesięcy wynagrodzenia bieżącego osiąganego w spółdzielni pracy i odpowiedniego udziału w części nadwyżki bilansowej za okres pozostawania bez pracy, rozumiany jako okres niewykorzystania w pełni swej zdolności do pracy, nie dłuższy jednak niż sześć miesięcy. Odszkodowanie powyższe ulega zmniejszeniu nie tylko o wynagrodzenie uzyskane w okresie, za który odszkodowanie to przysługuje poza spółdzielnią z tytułu umowy o pracę, umowy zlecenia lub umowy o dzieło, ale także z innych tytułów.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
