Orzeczenie SN z dnia 29 września 1961 r., sygn. III CR 25/61
Renta należy się poszkodowanemu nie tylko w razie utraty zdolności do pracy, ale także w razie zwiększenia się potrzeb poszkodowanego oraz zmniejszenia się jego widoków powodzenia w przyszłości (art. 161 § 2 k.z.). Przyczyny te nie muszą występować kumulatywnie; każda z nich z osobna, samoistnie może uzasadniać zasądzenie renty. Dlatego też przy ustalaniu poniesionej przez poszkodowanego szkody, która decyduje o wysokości renty, sąd powinien uwzględnić wszystkie przesłanki uzasadniające w myśl art. 161 §( 2 k.z. zasądzenie renty, a więc utratę zdolności do zarobkowania, zwiększone potrzeby i zmniejszone widoki powodzenia w przyszłości.
Przewodniczący: sędzia P. Stępień (sprawozdawca).
Sędziowie: S. Białek, K. Kwapiszewski.
Sąd Najwyższy w sprawie z powództwa Leonii M. przeciwko Skarbowi Państwa (Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w B.) o 30 000 zł, na skutek rewizji powódki od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Katowicach z dnia 30 września 1960 r., zaskarżony wyrok w części oddalającej powództwo o zasądzenie renty ponad kwotę 366 zł uchylili sprawą w tym zakresie przekazał Sądowi Wojewódzkiemu w Katowicach do ponownego rozpoznania; poza tym rewizję oddalił-
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
